167906 مورد در 0.09 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
سيلاب گره در دل ويرانه نگردد
درويش اگر بر در هر خانه نگردد
چون شعله نفس در جگر سنگ برآرد
فرش است در آن خانه که اسباب ندارد
در شيشه فلک غير پريزاد ندارد
رشک است بر آن کس که دل شاد ندارد
در خانه تاريک گهر رنگ ندارد
در مجمر ما شعله خس راه ندارد
در کوچه زنجير عسس راه ندارد
در قافله عشق جرس راه ندارد
در پرده غيب است بهارم چه توان کرد
تا آب روان سرو ترا در نظر آورد
در جيب ز افسردگيم زنگ برآورد
هرچند که در جام من اين باده کهن شد
در خلوت آيينه چه پرداخته باشد
در بحر حبابي که نفش باخته باشد
در کوي توگر رخنه ديوار نباشد
در بال گره افتدش ار دانه نداند
در دل چه خيال است که پيکان تو يابند
چون باز نظر دوخته در فکر شکارند
در پرورش جان همه چون ابر بهارند
در سينه من داغ مکرر سپر افکند
هردم نتوان دست به شاخ دگر افکند
اي واي به من صائب اگر آه نمي بود
چون چاک گريبان قفس در نظر آيد
شير از کشش طفل ز پستان بدر آيد
تخمي که شود سوخته از خاک برآيد
در بيضه محال است پر و بال برآيد
در کعبه رود از در بتخانه برآيد
هر کس که کمر در ره سيلاب گشايد
زنگي است که در آينه تارنمايد
از چرخ در آيينه چه مقدارنمايد
در پيش نفس آينه تار مداريد
در دست جهان اين چه نگارست ببينيد
آن گنج که در کسوت مارست ببينيد
در پيرهن غنچه چه خارست ببينيد
در آتش است نعلش ابري که آب دارد
فکر نفس کشيدن در زير آب دارد
کو يوسفي که گرگي در پيرهن ندارد
پاي چراغ نوري در انجمن ندارد
شد گوشوار گردون عيسي چو بي پدر شد
در لامکان کند سيرجاني که بيخبر شد
در شهربند مذهب سالي دو عيد باشد
در پله فلاخن اين سنگ کم نيامد
در هرکه هرچه باشدرفتارمي نمايد
کسي که در کف خود نامه سياه ندارد
حباب قلزم ما باد در کلاه ندارد
در آن سرست که در سايه نهال تو باشد
خرد در سفر دست و پايي ندارد
که در استخوان سگ شريک هما شد
شور محشر در نمکدان ريختند
شد ترا آيينه در گل ناپديد
آن را که تويي در دل سيماي دگردارد
در سلسله ديوانه غوغاي دگردارد
در کاسه سرها مي غوغاي دگردارد
در فراقت در دل شبهاي تار افغان لذيذ
جمال يار بود در ته نقاب لذيذ
در کام تشنه است چو آب روان لذيذ
درهم و دينار را در زندگاني کن نثار
چون رگ سنگ است در دستم عنان اختيار
مردمک در حلقه آن چشمهاي پر خمار
گر نديدي مريم آورده عيسي در کنار
گر نديدي برق در ابر سياه نوبهار
پرتو خورشيد شد در ديده روزن غبار
مهر بر لب زن ،فضولي رابرون در گذار
خامه رامانع ز جولان نيست مسطر در گذار
کوه در جايي که باشد همچو صرصر در گذار
چون سپندگرم جولان است مجمر در گذار
در سواد ديده من خواب چون گيرد قرار؟
در خم و ميناشراب ناب چون گيرد قرار؟
طفل بازيگوش کي در خانه مي گيرد قرار؟
باده پر زور در مينا نمي گيرد قرار
شمع بي فانوس در صحرا نمي گيرد قرار
عاشق شوريده در دنيا نمي گيردقرار
چاک سازد لاله چندين پيرهن در کوهسار
تير مژگاني که مي گردد ترازو در خمار
ز انقلاب رنگ بر رخساره او در خمار
سبزه سيراب بر طرف لب جو در خمار
هر که يک چندي گذاردسربه زانو در خمار
در کشاکش بود از خميازه آغوش بهار
در جهان بيوفا آغاز و انجام بهار
تاحياتي هست رخت خود به اين مأمن بيار
چشم خوبان مي شود در وقت خط خونخوارتر
برق در فرياد آرد نيستان رابيشتر
در صدف اين گوهر يکدانه لرزد بيشتر
مي کند تأثير صهبا در سبکسر بيشتر
خارها صفهاي مژگان مي نمايد در نظر
داغها صائب نمکدان مي نمايد در نظر
مي پرد چشمم همان در جمع اسباب دگر
جلوه را در خانه زين هست ميدان دگر
اگر در خاک باشد ريشه نخل جوان بهتر
سرخود در سر مي مي کند همچون حباب آخر
در صدف چشم محال است کند باز گهر
ازين شراب نمي در سبوي ما بگذار
اين ماه را نهفته در ابر سياه دار
در نوبهار دست سخاوت نگاه دار
زين بيش در شکنجه دندان روا مدار
شد در خزان رياض تو خوش عندليب تر
در زير ابر، ماه بود بيقرارتر
گوهر نهفته در ته درياست بيشتر