جوهر الذات عطار

نظيرت نيست ليکن در مقامات
عيان تست در اسرار طامات

در آخر بيگمانستي چو منصور
شده در جمله آفاق مشهور

در اين سر جمله در غوغافتادند
برستند آنکه اندر لافتادند

دل عشاق در اسرار آيد
عيان در ديدن ديدار آيد

هميشه در حضور ما نشستي
در غيرت بروي خود ببستي

در اين خورشيد حيرانست عطار
کنون در جسم جانانست عطار

در اين اسرارها مردي کدامست
در اينجا صاحب دردي کدامست

در اين تنهائي و اندوه جانم
حقيقت در معني ميچکانم

بسرگردانست دائم در نهادت
در اين دنيا عجايب داد دادت

توئي اصل حقيقت در طريقت
که پيدا آمدستي در شريعت

چراگفتار بيهوده در آئي
که در گفتار مانند درائي

در آخر ميشوي مر ناپديدار
در آنسو ميشوي کلي پديدار

وصالت در دل خاکست ايدل
ترا مقصود در خاکست حاصل

در معني بيکباره گشادست
دلت حيران در او دادي ندادست

در اينمنزل تمامت در خروشند
ز بهر يکديگر اينجا بکوشند

در اين گرداب جمله مبتلايند
فرومانده در اين عين بلايند

نديدم هيچ همدردي در اينجا
حقيقت عاشقي مردي در اينجا

صدف بشکستم و در معاني
در اينجا يافتم عين العياني

بسوزم خويشتن در نزد عشاق
صلائي ميزنم در کل آفاق

حجابي نيست در عين شريعت
که يکسانست آخر در حقيقت

در اين عنصر حلالست آشکاره
در اين صورت وصالست آشکاره

چنان در گلختي فارغ نشسته
در گلشن بروي خود بسته

چنانم در تجلي همچو دريا
که جوهر ميفشانم در هويدا

منم داناي قرآن در حقيقت
نمودم جمله در سر شريعت

توئي ليکن گمانت در گرفته
زهر شرحي بيانت در گرفته