ديوان حافظ

در قلم آورد حافظ قصه لعل لبش
آب حيوان مي رود هر دم ز اقلامم هنوز

همچو حافظ غريب در ره عشق
به مقامي رسيده ام که مپرس

حافظ که هوس مي کندش جام جهان بين
گو در نظر آصف جمشيد مکان باش

در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش
حافظ قرابه کش شد و مفتي پياله نوش

جان به شکرانه کنم صرف گر آن دانه در
صدف سينه حافظ بود آرامگهش

حافظ اگر قدم زني در ره خاندان به صدق
بدرقه رهت شود همت شحنه نجف

به چشم خلق عزيز جهان شود حافظ
که بر در تو نهد روي مسکنت بر خاک

اي دوست دست حافظ تعويذ چشم زخم است
يا رب ببينم آن را در گردنت حمايل

حافظ از سرپنجه عشق نگار
همچو مور افتاده شد در پاي پيل

حافظ ار ميل به ابروي تو دارد شايد
جاي در گوشه محراب کنند اهل کلام

همچو حافظ به خرابات روم جامه قبا
بو که در بر کشد آن دلبر نوخاسته ام

حافظ به پيش چشم تو خواهد سپرد جان
در اين خيالم ار بدهد عمر مهلتم

به خاک حافظ اگر يار بگذرد چون باد
ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم

بسوز اين خرقه تقوا تو حافظ
که گر آتش شوم در وي نگيرم

چو حافظ گنج او در سينه دارم
اگر چه مدعي بيند حقيرم

گر به هر موي سري بر تن حافظ باشد
همچو زلفت همه را در قدمت اندازم

حافظ به زير خرقه قدح تا به کي کشي
در بزم خواجه پرده ز کارت برافکنم

حافظ جناب پير مغان جاي دولت است
من ترک خاک بوسي اين در نمي کنم

حديث آرزومندي که در اين نامه ثبت افتاد
همانا بي غلط باشد که حافظ داد تلقينم

من و سفينه حافظ که جز در اين دريا
بضاعت سخن درفشان نمي بينم

حافظ چو ره به کنگره کاخ وصل نيست
با خاک آستانه اين در به سر بريم

حافظ اين حال عجب با که توان گفت که ما
بلبلانيم که در موسم گل خاموشيم

سرمست در قباي زرافشان چو بگذري
يک بوسه نذر حافظ پشمينه پوش کن

حافظ ار در گوشه محراب مي نالد رواست
اي نصيحتگو خدا را آن خم ابرو ببين

کلک حافظ شکرين ميوه نباتيست به چين
که در اين باغ نبيني ثمري بهتر از اين