ديوان ابوسعيد ابوالخير

آواز آيد که سهل باشد درويش
تو در خور خود کني و ما در خور خويش

دل در سطوات نور او مستهلک
جان در غلبات شوق او مستغرق

دل کرد بسي نگاه در دفتر عشق
جز دوست نديد هيچ رو در خور عشق

در صورت گل معني جان ديد و بماند
پاي دل او تا به قيامت در گل

حق را مشمر جدا ز عالم زيراک
عالم در حق حقست و حق در عالم

هم در ره معرفت بسي تاخته ام
هم در صف عالمان سر انداخته ام

بازش يک بار در عرق کردم غرق
چون لشکر فرعون در آبش کشتم

در وصل تو پيوسته به گلشن بودم
در هجر تو با ناله و شيون بودم

گر در سفرم تويي رفيق سفرم
ور در حضرم تويي انيس حضرم

يک روز بيوفتي تو در ميدانم
آن روز هنوز در خم چوگانم

بي منت خلق خود مرا روزي ده
تا از در تو بر در ايشان نشوم

مادر ره سوداي تو منزل کرديم
سوزيست در آتشي که در دل کرديم

در و گهرم جمله بتاراج برفت
آن در و گهر چه بود دندان دندان

اي در دل من اصل تمنا همه تو
وي در سر من مايه سودا همه تو

در کوي خودم مسکن و ماوا دادي
در بزم وصال خود مرا جادادي

اي ذات تو در صفات اعيان ساري
اوصاف تو در صفاتشان متواري

گر در يمني چو با مني پيش مني
گر پيش مني چو بي مني در يمني

هستي که عيان نيست روان در شاني
در شان دگر جلوه کند هر آني

در ظاهرشان به اوليا مي مانند
در باطنشان بوي مسلماني ني

تا در نظر خلق نگردي کافر
در مذهب عاشقان مسلمان نشوي

در رفع حجب کوش نه در جمع کتب
کز جمع کتب نمي شود رفع حجب

خرسند بدان باش که در ملک خداي
در دنيي و آخرت نباشي بر هيچ

در درويشي هيچ کم و بيش مدان
يک موي تو در تصرف خويش مدان

در خيال من نيامد در يقينم هم نبود
بي نشاني که صواب آيد ازو دادن نشان

باشد که در وصال تو بينند روي دوست
تو نيز در ميانه ايشان نه اي ببين

بر مثال قطره برفست در فصل تموز
هيچ عاقل در چنين جاگاه سازد خانه اي

يا مثال سيل خانست آب در فصل بهار
هيچ زيرک در چنين منزل فشاند دانه اي

زان باده که با بوي گل و گونه لعلست
قفل در کرمست و کليد در شادي

اسرار و رموز اقبال لاهوري

موجم و در بحر او منزل کنم
تا در تابنده ئي حاصل کنم

زندگي در جستجو پوشيده است
اصل او در آرزو پوشيده است

در جهان آئين نو آغاز کرد
مسند اقوام پيشين در نورد

شور عشقش در ني خاموش من
مي تپد صد نغمه در آغوش من

آن شنيدستي که در عهد قديم
گوسفندان در علف زاري مقيم

رخش او در ظلمت معقول گم
در کهستان وجود افکنده سم

بحر و بر پوشيده در آب و گلش
صد جهان تازه مضمر در دلش

واي بر عشقي که نار او فسرد
در حرم زائيد و در بتخانه مرد

با زمين در ساز اي گردون نورد
در تلاش گوهر انجم مگرد

تو که هم در کافري کامل نه ئي
در خور طوف حريم دل نه ئي

خيمه در ميدان الا اله ز دست
در جهان شاهد علي الناس آمدست

در دکن هنگامه ها بسيار بود
لشکرش در عرصه ي پيکار بود

عبد گردد ياوه در ليل و نهار
در دل حر ياوه گردد روزگار

نغمه از فيض تو در عود حيات
موت در راه تو محسود حيات

تازه انداز نظر پيدا کند
گلستان در دشت و در پيدا کند

امتش در حرز ديوار حرم
نعره زن مانند شيران در اجم

در ميان امت کيوان جناب
همچو حرف قل هوا اله در کتاب

آتش از شعر عراقي در دلش
در نمي سازد بقرآن محفلش

در شريعت معني ديگر مجو
غير ضو در باطن گوهر مجو

همچو آن مرغيکه در فصل خزان
لرزد از باد سحر در آشيان

حلقه را مرکز چو جان در پيکر است
خط او در نقطه ي او مضمر است

در جهان جان امم جمعيت است
در نگر سر حرم جمعيت است