ديوان سعدي

ديده در مي فشاند در دامن
گوييا آستين مرجان داشت

آيين وفا و مهرباني در
در شهر شما مگر نباشد

در پارس چنين نمک نديدم
در مصر چنين شکر نباشد

آن در دورسته در حديث آمد
وز ديده بيوفتاد مرجانم

اگر داني که در زنجير زلفت
گرفتارست در پايش ميفکن

حيرتم در صفات بي چونست
کاين کمال آفريد در بشري

مرکب در وجودم همچو جاني
مصور در دماغم چون خيالي

بدنت در ميان پيرهنت
همچو روحيست رفته در بدني

در دام تو عاشقان گرفتار
در بند تو دوستان محبس

من در همه قولها فصيحم
در وصف شمايل تو آخرس

هر کجا بدگوهري در عالمست
در کنار آنچنان دردانه ايست

مواعظ سعدي

در فارس چنين نمک نديدم
در مصر چنين شکر نباشد

کاملانند در لباس حقير
همچو لؤلؤ که در صدف باشد

مردکي غرقه بود در جيحون
در سمرقند بود پندارم

بوستان سعدي

بزرگيش سر در تباهي نهاد
عطارد قلم در سياهي نهاد

شنيدم که در تنگنايي شتر
بيفتاد و بشکست صندوق در

بتازيد ومن در پيش تاختم
نگونش به چاهي در انداختم

گلستان سعدي

در برابر چو گوسپند سليم
در قفا همچو گرگ مردمخوار

نه هر که در مجادله چست در معامله درست

شاهدي در ميان کورانست
مصحفي در سراي زنديقان

ديوان سلمان ساوجي

سموم غمومش، وزان در صحاري
حميم جحيمش، روان در مشارب

ما به نقديم در بهشت امروز
زاهدان در اميد فردايند

منم افتاده در پي رندان
زاهدان اوفتاده در پي من

در شارع معجزات عيسي
جان داده و در تو نارسيده

جمشيد و خورشيد ساوجي

ظريفان در لطافتهاي شيرين
نديمان در حکايتهاي رنگين