ديوان انوري

هرچه در مجلس ملوک بود
همه در کلبه خراب منست

جهان در آفتاب دولت تو
وطن در سايه طوبي گرفته

در راه فريد کاتب فرزانه
بگشاد شبي در تناسل خانه

ديوان باباطاهر

مثال کافرم در مومنستان
چو مؤمن در ميان کافرستم

ديوان بيدل دهلوي

در شهد راحتند فقيران بوريا
آسوده اند در شکرستان بوريا

در طلوع کمال (بيدل) ما
ماه در هاله سها گردد

جهان در تماشاگه عرض نازت
نگاهي در آئينه باليده باشد

ديوان پروين اعتصامي

در دفتر نفس درسها خواندي
در مکتب مردمي شدي کودن

جز باد نبيختيم در غربال
جز آب نکوفتيم در هاون

ديد در تله نو رنگين
گردکاني در آهني پيداست

شاهنامه فردوسي

بيامد در بار دادن ببست
به انبوه انديشگان در نشست

چو پوينده در زابلستان رسيد
سراينده در پيش دستان رسيد

بيامد در دژ گشادند باز
نديدند در دژ يکي رزمساز

چو کردند زنجير در گردنش
بفرمود بسته به در بردنش

يکي شارستان کرد در سيستان
در آنجاي بسيار خرماستان

ببايد در پادشاهي سپاه
سپاهي در گنج دارد نگاه

گشادست بر ما در راستي
چه کوبيم خيره در کاستي

پس روميان در همي تاختند
در و دشت ازيشان بپرداختند

بداد وستد در کند راستي
ببندد در کژي و کاستي

همه پاک در بارگاه تواند
وگر در جهان نيکخواه تواند

ديوان خاقاني

در هندسه دست موسوي داشت
در شعبده صنع ساحري ساخت

در رزم، يلان بي نبردند
در بزم، سران بي کلاهند

از بس که زدم در سحرگاه
آخر در آسمان شکستم

در حجله جام آسمان رنگ
آن دختر آفتاب در ده

خار در ديده فلک شکند
خاک در چشمه خور اندازد