ديوان حافظ

حافظ گمشده را با غمت اي يار عزيز
اتحاديست که در عهد قديم افتادست

اي مجلسيان سوز دل حافظ مسکين
از شمع بپرسيد که در سوز و گداز است

حافظ ار آب حيات ازلي مي خواهي
منبعش خاک در خلوت درويشان است

بسوخت حافظ و در شرط عشقبازي او
هنوز بر سر عهد و وفاي خويشتن است

آن که در طرز غزل نکته به حافظ آموخت
يار شيرين سخن نادره گفتار من است

نه اين زمان دل حافظ در آتش هوس است
که داغدار ازل همچو لاله خودروست

زاهد شراب کوثر و حافظ پياله خواست
تا در ميانه خواسته کردگار چيست

دلش به ناله ميازار و ختم کن حافظ
که رستگاري جاويد در کم آزاريست

عشقت رسد به فرياد ار خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخواني در چارده روايت

به جان مشتاق روي توست حافظ
تو را در حال مشتاقان نظر باد

به غلامي تو مشهور جهان شد حافظ
حلقه بندگي زلف تو در گوشش باد

در کف غصه دوران دل حافظ خون شد
از فراق رخت اي خواجه قوام الدين داد

در چاه ذقن چو حافظ اي جان
حسن تو دو صد غلام دارد

حديث عشق ز حافظ شنو نه از واعظ
اگر چه صنعت بسيار در عبارت کرد

حافظ مکن ملامت رندان که در ازل
ما را خدا ز زهد ريا بي نياز کرد

بجز ابروي تو محراب دل حافظ نيست
طاعت غير تو در مذهب ما نتوان کرد

کلک زبان بريده حافظ در انجمن
با کس نگفت راز تو تا ترک سر نکرد

فلک غلامي حافظ کنون به طوع کند
که التجا به در دولت شما آورد

کسي گيرد خطا بر نظم حافظ
که هيچش لطف در گوهر نباشد

شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد
دفتر نسرين و گل را زينت اوراق بود

حجاب راه تويي حافظ از ميان برخيز
خوشا کسي که در اين راه بي حجاب رود

غفلت حافظ در اين سراچه عجب نيست
هر که به ميخانه رفت بي خبر آيد

حديث توبه در اين بزمگه مگو حافظ
که ساقيان کمان ابرويت زنند به تير

غزل سرايي ناهيد صرفه اي نبرد
در آن مقام که حافظ برآورد آواز

فکند زمزمه عشق در حجاز و عراق
نواي بانگ غزل هاي حافظ از شيراز