167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
کليله و دمنه
کشکول شيخ بهايي
تذکرة الاوليا عطار
اخلاق الاشراف عبيد زاکاني
ديوان خواجوي کرماني
توبه من چو سر زلف چليپا بشکست
ديوان سلمان ساوجي
مرا چه مصلحت با آن که اين گبرست و آن ترسا
ديوان سنايي
وليک از بهر تن ماني حلال از گفته ترسا
کشکول شيخ بهايي
وليک از بهر تن ماني حلال از گفته ي ترسا
ديوان صائب
مسلمان مي توانم ساختن آن شوخ ترسا را
ديوان فروغي بسطامي
شيخ صنعان را طرب از عشق ترسا کرده اند
ديوان قاآني
ز عشق بهره ندارند جز خيال پرستي
ديوان محتشم کاشاني
که اي ز بوالهوسي ننگ کافر و ترسا
توصيفات مسعود سعد سلمان
که اين چو برکه معبود توست و تو ترسا
ديوان فيض کاشاني
روي همه عالم را واسوي تو مي بينم
ديوان شمس
کز وي دل ترسا همي پاره کند زنار را
ز آنک قصد مؤمن و ترسا و کافر داشتي
ديوان ناصر خسرو
مؤمن ز تو ناايمن و ترسان ز تو ترسا
کليله و دمنه
تذکرة الاوليا عطار
نوروزنامه خيام
حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي
کليله و دمنه
ز چشم دايه باغ است و روي بچه خار
تا من امروز گرد آن گردم؟
اسرار و رموز اقبال لاهوري
حافظ رمز کتاب و حکمتيم
حافظ جوي کم آب خويش باش
جاويد نامه اقبال لاهوري
حافظ خود باش و بر مردان متن
خوي بط با بچه ي شاهين دهد
ارمغان حجاز اقبال لاهوري
به دين ما حرام آمد کرانه
که نتوان زيست با خوي حريري
مجموعه اشعار اقبال لاهوري
حافظ دين مبين شمشير او
گر چه باشد حافظ قرآن، مجو
ديوان اوحدي مراغي
چو دلش حافظ اسرار نهان تو بود
بچه پرسي که از کجا گويد؟
برگير ازو تو مهر و مگيرش به مادري
زنگي بچه را سواد کاري بنگر
جام جم اوحدي مراغي
گر نه سر با کسي دگر داري؟
نظرش هم ز کار باز مدار
به زن و بچه پاي بند شود
بچه نوع از جهان برون رفتند؟
غول راهند و غل گردن تو
دل از آن رو، که خانه پرورده است
ز رحم بچه و ز پستان گفت
ديوان انوري
حافظ و ناصر و معين تو باد
حافظ و ناصر و مغيث و معين
هم بوي مشک دارد و هم گونه عقيق
بچه به زيور مسحي و زينت رانين
ديوان بيدل دهلوي
زين پرده چگويم بچه آهنگ برون آ
جز سوختن آخر بچه باب است دل ما
سرتکمه برون افگند از بند گريبانها
که شبنمي نخريده است آب روي ترا
قدحي مگر بعرق زند زخمار خجلت دوش ما
بچشم باز قفس ديده اند دنيا را
بتماشاي چشمکي ره سنگ و شرر کشا
شاخ گلي که نيست قفس وار عندليب
سر خورشيد هم امروز بديواري هست
که رنگ شرم تو از بوي گل تراوش داشت
از ياس بپرسيد که راحت بچه کيش است
تنگ شد آنهمه اين خانه که دل هم برخاست
يارب شرار من بچه اميد جسته است
اي بيخبر دگر بچه رنگت رسيدن است
که دامنم ته سنگ آمد و نفس هم نيست
ببر خيال دارم گل رنگي از قبايت
دستم که ندارد بصد اميد دعا هيچ
پاي نفس من که زدل آبله دارد
دارم اميد کاخر مقصود من برايد
اکنون بچه اميد توان سوخت سحر شد
دارم دلي که پيشتر از من شکسته اند
خاک بودم نفس از من بچه عنوان گل کرد
بچه اميد نفس رخت سفر مي بندد
گوهر محيط را بچه ساحل برآورد
دلکي بود ازين پيش دران گيسو ماند
يارب از خود بچه تقصير جدايم کردند
يارب بچه جرأت مژه برداشته باشد
همچو ني صد گره اينجا بعصا مي پيچد
بچه اميد سر از تيغ قضا مي پيچد
وحشتي بود که تسليم غزالان کردند
چشميکه گشودم عرق خجلت من شد
بي سايه شد آن گوشه ديوار که خم زد
که ميروي تو و رنگ پريده ميماند
نامه ئي بود طپش بر پر بسمل بستند
رفتم از خويش ندانم بچه آئين آمد
تا سير گريبان بچه انديشه دواند
فرصت نفس ساخته بسيار ندارد
کشتي بچه اميد زگرداب برامد
چتر بهار و سايه بال هماي ابر
بغبار ناله بردم غم نيسواري آخر
نکني کزين گلستان بچه گل دچاري آخر
زين شوخ زباني بچه رو سر زده ئي باز
يک آبله گرديد بهر گام دوچارش
يارب بچه رفتار جنون کرد سمندش
بخطي که وانرسد نظر بطلب زنامه (بيدلش)
(بيدل) بچه اميد توان کرد توکل
شوخي که ندارد زمن امکان تغافل