ديوان اوحدي مراغي

آسمان سخره تو در تسخير
اختران سغبه تو در پيکار

دين درختيست، در دلش بنشان
شرع تخميست، در دماغش کار

عاملت يوز پاي در دامست
واعظت مرغ دانه در منقار

جام جم اوحدي مراغي

از عدم در وجود ميآري
پيش خود در سجود ميآري

عرش کم در بزرگواري تو
فرش در موکب عماري تو

بشدنشان ز خانه در خانه
فتنه ها در جهان ويرانه

ثابتي در مزاج سياري
واقعي در ازاي طياري

در آزار و آز در بندد
بهر بيچارگان کمر بندد

در کماني سبک خدنگ نهند
در چنين منجنيق سنگ نهند

دست پيچيده در ميان، لنگان
دره اي در برابر آونگان

غضبش حلق در دوال کشد
شهوتش موش در جوال کشد

چون حدث در قديم پيوندد
در هستي به خويش دربندد

مخلصاني که در مراقبتند
در هراس خلاف عاقبتند

بشناسد که در روش رستي
نکند در نمودنت سستي

در بدايت سماع بد نبود
در نهايت سماع خود نبود

نشود در بهشت انبوهي
که بهر ذره در شود کوهي

ديوان انوري

در زاويهاي چين زلفت
صد خرده عشق در ميانست

دل در غم انتظار خون شد
بيچاره هنوز در گمانست

در موکب ترکتاز غمزه ت
بشکست در دل و درآمد

در زواياي سايه عدلت
فتنه در خواب کرده پاي دراز

در بتکده گاه مؤمن گبرم
در مصطبه گاه عاقل مستم

در همه نامهات نامستي
در همه کارهات کارستي

در حسن قرين نوبهار آيي
در جور نظير روزگار آيي

در قبضه علم او مهمات
در سايه صدق او تجارب

يکي در حقه قعر بحارست
يکي در صره جوف جبالست