167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان سلمان ساوجي
تير آمد و در خانه خويشش بنشست
در گوش ز بلبل غزلي تر دارد
فراقنامه ساوجي
چو تير از کمان فلک در گذشت
همي گرد بر آستانش چو در
نبايد شدش بر در هر خسي
سرافشان چو شمشير در گاه رزم
نبودش در آن کنج گنج سخن
گهي در شکار و گهي در شراب
گهي سوختي در زمين پاي آب
ملک بود در خوشترين حالتي
وز آن مستي دوش در سر خمار
که بايد بساط سخن در نوشت
به گوهر چو چشم خودش در نشاند
در افتاد و گيتي سراسر گرفت
بپرورد سرو سهي در کنار
برآمد به لب گفت در زير لب
زمين را ببوسيد در پيش شه
چو سرو سهي در ميان چمن
بپوشيد در آب ماهي زره
در عدل و بيداد بگشاد و بست
کشيده سپهر در رخ آفتاب
شهنشه گرفتش در آغوش سخت
تو در خاک و در آب مي جويمت
در آخر بجز صبر درمان نبود
به است از شکر در مقامي دگر
ولي در وصال است بيم فراق
که مي جست در عاشقي خسروي
که با دوست پيوسته ام در فراق
جمشيد و خورشيد ساوجي
در گنج سخن بگشاي بر من
ز جامت جرعه اي در جام ما ريز
فلک در راه او بي دست و پائي است
فلک چون حلقه بيرون در بود
حرير شکرين را در قصب باف
شدم در سخن سفتن به الماس
به دعوي ماهرويان در مقابل
که دربندي به روي مردمان در»
در اثناي سخن گريان و مويان
کجا در گلشني زنجير موي است
هزاران عقد در بر گل گسسته
نسيم صبح در مجمر فروزي
گهي در روم بودي، گاه در چين
در آن ذوقيست کان هم در شکر نيست
در او قصري به شکل گلستاني
برآورد و در آن گنج بگشود
به داغ و درد خواهم رفت در خاک
که در ره گرم تر مي راند از من
که آمد باد در پيش من افتاد
گهي با اژدها در غار رفتن
شدن در کوه و در بازار گريان
هواي صحبت خورشيد در سير
چو خورشيد فلک در برج جوزا
تو گفتي آب دريا در نوشتند
تحمل چون تواند کردن از آب
چو معني لطيف و بکر در دل
شده بادام چشمش در شکر خواب
در خلوت به روي غير در بست
کنيزان چون ستاره در پي ماه
روان سرو چمن تا ساق در گل
ز درج شاه در مي کرد در گوش
زمين همچون سما در گردش آمد
دو مطرب در پيش برشکل ناهيد
به زير لب در اين نظم مي داد
چو باد صبح يکدم خوش برآمد
چو شبنم در ميان صبح ژاله
در آن دريا هزاران زهره رقاص
بلبلا چند درآيي ز در شعر دري؟
که در حلقه در آرد مشتري را
ز ماهي تا به مه پيدا در آن آب
چو آيينه ز شوق روي مهوش
چو طاووسي خرامان در خرابي
صبا با زلف او در دست يازي
ز راه شام يوسف رفت در مصر
ز غير دوست دامن در کشيده
معانق چون دو کوکب در يکي برج
چو نيلوفر فرو بر سر در آبي »
سر خوبان روم از در درآمد
قدح در دست و سر در خواب مستي؟
نهان بنشاند چون ياقوت در سنگ
گلي همرنگ او در جوي جويان
چو ياقوتي نشسته در دل سنگ
که همچون سرو بودش پاي در گل
گهي در کوه باشي با پلنگان
چو شمعش در شبستان بود محرم
نهان در پرده با جم عشوه مي باخت
نوايي در حصار آغاز کردن
پريدن در هواي ملک چين داشت
از آن ترسم که ناگه در پي دل
مرا شوق رخت در دل بماند
مکن زنهار پندم را فراموش!
به تضمين در غزل کرد اين غزل خرج
کز هجر يک حکايت در گوش وصل خوانم
ز آن پس که ديده باشي در دولتي چنانم
دل خود در ميان نامه بنهاد
ز سهمش روز در کنجي نهان شد
گرفتش در کنار آن سرو آزاد
دريغ است اينچنين در دانه در بند
چنين گوهر چرا در سنگ باشد؟
که گل را دايما زر در ميان است
به تحسين در زه در گوش مي سفت
در دل بسته بر انديشه و فکر