ديوان عراقي

از خود بدرآ، در رخ خوبان نظري کن
در خان منشين چون در گلزار گشادند

مانده ام در چاه هجران، پاي در دنبال مار
دست در کام نهنگ جان ستان انداخته

آورده روي در روي با شاهدي شکر لب
در کف مي صبوحي، در سر مي شبانه

نارفته در ميانه که موجيم در ربود
وافکند در ميانه لآلي و گوهرم

ذره اي خاکيم حيران در هواي مهر تو
در سر از سودات شوري در جهان انداخته

عشاقنامه عراقي

وامقي گشته در پي عذرا
گاه در شهر و گاه در صحرا

در ترقي است کار ما در عشق
بلکه اخلاص شد ريا در عشق

ديوان فرخي سيستاني

خوي نيکوي تو بر ما در اندوه ببست
در اندوه ببست و در شادي بگشاد

در بزرگي با تواضع، در سياست باسکون
درسخا باتازه رويي، در جواني با وقار

به در او دو هفته خدمت کن
وز در او بآسمان در ياز

در مصاف دشمنان گربا کمان شورش گرفت
مرد در جوشن بلرزد پيل در بر گستوان

در آفتاب رو و در نگر بسايه خويش
در آينه نگر و روي خوب خويش ببين

ديوان فروغي بسطامي

هرگز کسي نيايد غير از تو در خيالم
تا کيست در خيالت يا چيست در کمانت

مات خط تو بودم در نشئه نباتي
خاک در تو بودم در عالم جمادي

ديوان قاآني

هر در و گوهري که فرو ريخت در زمان
شد همچو گنج قارون در خاک مضمرا

ابر و دريا در شمار قطره نايد
در کجا در پيش بذل بيشمارت

خلد تيرش آنگونه در سنگ خارا
که در جامه سوزن در اندام نشتر

در ار بر وي ببنديم کار بسته شود
به آنکه در بگشاييم تا گشايد در

ور آن نگار پري پيکرست در بگشاي
مباد آنکه بماند دراز در پس در

اي کز هواي مدح تو در حالتند و رقص
افکار در ضماير و ابکار در حجال

در هم مپسنديد تني را که وجودش
در دور ملک خوار ترست از در و درهم

تير در شستش عقابي مانده چون ماهي بشست
تيغ در دستش نهنگي کرده در عمان وطن

در سر بازار واجب در ديار ممتنع
ممکن سرگشته را در سر عجب سوداستي

تو در خور مني من در خور تو زانک
تو نادري به حسن من در سخنوري

سپر بر پشت و تيغ کينه در مشت
کمان در دست و تير فتنه در شست

نمايند در جهان همه شکر جود او
چه در هند برهمن چه در روم جاثليق

ديوان محتشم کاشاني

در پرده عذار او در بسته گلستاني
در رمز دهان او سر بسته معمائي

بود خاک غفلتم در ديده جوهر شناس
کز خزف نشناختم در خاصه در شاهوار

چون خلق در مقام سبک روحي آردش
در زير پاي او نبود مور در عذاب

راي تو در امور کليد در صلاح
فکر تو در مهام دليل ره صواب

من در زمان اين ملک مشتري غلام
با اين همه در رچو محيطم در اضطراب

بر غريبي شهرياري از تفقد در گشود
در به روي خيربندان بر رخش بستند در

چو در ميان الاغان سفر کند هرگز
نه در مقدمه باشد نه در کنار و ميان

در دست نداشت غير اشعار نفيس
در پاي تو ريخت آنچه در دستش بود

ديوان مسعود سعد سلمان

ز تابش آب شود در در ميان صدف
ز رنج خون شودي لعل در دل خارا

فلک در سندس نيلي هوا در چادر کحلي
زمين در فرش زنگاري که اندر حله خضرا

رايهاي تو در آفاق مصالح بدرست
سعدهاييست که در انجم و در ابر اجست

کوه در حلم و ابر در جودي
شير در رزم و ماه بر گاهي

هر بيت که در مدح تو خواهم آراست
در خورد تو نيست بلکه در طاقت ماست

توصيفات مسعود سعد سلمان

باشد منظوم در برشته وليکن
در تو منظوم و رشته از در بيرون

ديوان فيض کاشاني

روح در پرواز آيد ز استماع بيت بيت
افکند در سينه آتش آورد در ديده آب

در گردنت صبا چو تنم خاک ره شود
در کوي دوست ريزش و در رهگذار دوست

گر باغ تماشاي ترا در نگشايد
در حسرت آن در پس ديوار توان بود

گه در آتش ميرود گاهي در آب
خاک بر سر در هواها ميرود

دواي درد من درديست سوزان
که آتش در زند در گرم و در سرد

تا چه کند در دل و در جان مرد
نشأه اين باده چو در سر دويد

شهريارم آرزو شد در ديار در ديار
در ديارم برد آخر تا ديار شهريار

خويشتن را بي محابا در خطرها در فکن
در ميان بحر رو وابسته ساحل مباش

دانا در اينجهان ننهد دل تنش درو
چون جان اوست در تن چون مرغ در قفص

زين جهان در پرده ميجوئيم راه آن جهان
در قفس در جستجوي آشيان افتاده ايم