ديوان اوحدي مراغي

توختايي بچه اي، در تو خطا نيست عجب
کانچه بر راه صوابند خطا نيز کنند

از بيضه اين مرغان يک بچه نشد حاصل
تا زقه اين زهرش در حوصله اندازم

ديوان انوري

روستايي بچه اي شهر بسوخت
کس در اين فتنه نباشد خاموش

زاغ اگر بر نام تو در آشيان بيضه نهد
زاغ را طاوس گردد بچه اندر آشيان

تو و نخبت که دام عزکما
هر دو در حفظ حافظ اند و معين

ديوان بيدل دهلوي

چون سبحه اينقدر بچه اميد ميدود
دل در رکاب اشک چکيدن خرام ما

دل و دستي نه بسته بچه غم در شکسته
تو براهت نشسته گره اينست برکشا

شکست دل بچه تدبير گم شود (بيدل)
هزار موج کمربسته در کمين حباب

هر جا مزيني است بحکم صلاح شرع
در ريش محتسب بچه اش را نهاده است

عاشق بچه اميد زند فال تماشا
در عالم نيرنگ تو تا جلوه نقابست

پرکاهيکه توان داد بباد اينجا نيست
گاو در خرمن گردون بچه حاصل بستند

مجنون بکه دل بندد حسرت بچه پيوندد
در کسوت عرياني اين پنبه نميباشد

(بيدل) بچه شوکت دهدم هستي موهوم
عرض سرموئي که در انديشه ببالد

در رهن خلشهاي نفس فرصت هستيست
تير تو کس از دل بچه آهنگ برارد

گر نه بعرض مدعا خاک در فنا شود
(بيدل) نااميد ما رو بچه بارگه کند

در عشق تو ديگر بچه اميد توان زيست
اي آينه لطف تو بر همان تغافل

آغوش حيرتم بچه تنگي گشوده اند
در من شکسته است چو گردون حواليم

صف غيرت خموشي علمي نداشت در کار
بچه سنگ خورد مينا که صدا بلند کردم

بچه دلخوشي نگريم زچه خرمي نسوزم
که در انجمن چو شمعم زهمه جدا نشسته

در غيبت نيک و بند نقدست مکافاتت
آخر بچه روي است اين کز پشت برون آري

در علم مطلق اينهمه چون و چرا نبود
اي معني يقين بچه انشا رسيده ئي

ديوان حافظ

در آسمان نه عجب گر به گفته حافظ
سرود زهره به رقص آورد مسيحا را

گفت حافظ آشنايان در مقام حيرتند
دور نبود گر نشيند خسته و مسکين غريب

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج
فکر معقول بفرما گل بي خار کجاست

نداي عشق تو ديشب در اندرون دادند
فضاي سينه حافظ هنوز پر ز صداست