ديوان شاه نعمت الله ولي

زهر بابي که مي خواهي بخوان از لوح محفوظم
که هستم حافظ قرآن ولي دفتر نمي دانم

يک الف بنوشت و هفت آيت از آن آمد پديد
هفت هيکل حافظ اين هفت کشور ساخته

گزيده غزليات شهريار

زان مي لعل که خمخانه به حافظ دادي
جرعه اي نيز مرا ريز به جام اي شيراز

ثنا خوان توام تا زنده ام اما يقين دارم
که حق چون تو استادي نخواهد شد ادا حافظ

من از اول که با خوناب اشک دل وضو کردم
نماز عشق را هم با تو کردم اقتدا حافظ

تو صاحب خرمني و من گدايي خوشه چين اما
به انعام تو شايستن نه حد هر گدا حافظ

بروي سنگ قبر تو نهادم سينه اي سنگين
دو دل با هم سخن گفتند بي صوت و صدا حافظ

مگر دل ميکنم از تو به ياد مهمان به راه انداز
که با حسرت وداعت مي کنم حافظ خداحافظ

کشکول شيخ بهايي

حسد چه مي بري اي سست نظم بر حافظ
قبول خاطر و لطف سخن خدا داد است

ديوان صائب

ماه رمضان حافظ اين گله بد از گرگ
فرياد که زود از سر اين گله شبان رفت

ديوان عطار

به نه مه بچه و نه مه سراچه مهد
به نه مزاج و به نه طاق گلشن خضرا

روز پيري همه کس به شود اي پير خرف
بچه طبعي تو و اکنون است که وقت سفر است

پسته را زير نمک از لب تو سوخت جگر
پس لبت سوخته اي را بچه سوزان دارد

ديوان فرخي سيستاني

نداد هرگز کس مشک را به غاليه بوي
مده تو نيز، ترا مشک و غاليه بچه کار

تو نگفتي بچه ماند، نه من ايدون گفتم
که بمه ماند و مه را ز ستاره لشکر

مرغزاري که بود صيد گه تو شب و روز
از تن شير همي سير کند بچه شکال

ديوان قاآني

عقل داند عين نقصست ار فضولي نطفه يي
از شکم بر پشت آيد بچه را قوزي کند

عجز من چون ديد حرزي خواند و از هر سو دميد
رو به گردون کرد کم حافظ شو اي پروردگار

هندي بچه يي بود تو گفتي که مر او را
عمامه يي از اطلس روميست به سر بر

گوهر جان را به دست آور که زنگي بچه را
مي نيفزايد بها از نام جوهر داشتن

نه تو دست عهد دادي که ز مهر سر نتابم
بچه جرم روي تابي که بري ز جسم تابم

نظر ار ز دوست پوشم که برون رود ز چشمم
بچه اقتدار گويم که برون شو از ضميرم

ديوان مسعود سعد سلمان

ز ترک بچه که زايد ز بهر خدمت تو
چو کلک زايد برجسته قد و بسته ميان

ديوان فيض کاشاني

بود تأويل اين مصراع حافظ آنچه من گفتم
بآب و رنگ و خال و خط چه حاجت روي زيبا را

بکجا روم ز دستت بچه سان رهم ز شستت
همه جا رسيده شستت همه را گرفته دستت