ديوان حافظ

بيا و هستي حافظ ز پيش او بردار
که با وجود تو کس نشنود ز من که منم

دوش لعلش عشوه اي مي داد حافظ را ولي
من نه آنم کز وي اين افسانه ها باور کنم

خرم آن دم که چو حافظ به تولاي وزير
سرخوش از ميکده با دوست به کاشانه روم

گفتي که حافظ اين همه رنگ و خيال چيست
نقش غلط مبين که همان لوح ساده ايم

حافظ ار سيم و زرت نيست چه شد شاکر باش
چه به از دولت لطف سخن و طبع سليم

تو آتش گشتي اي حافظ ولي با يار درنگرفت
ز بدعهدي گل گويي حکايت با صبا گفتيم

حافظ ار خصم خطا گفت نگيريم بر او
ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنيم

گفت حافظ من و تو محرم اين راز نه ايم
از مي لعل حکايت کن و شيرين دهنان

بردم از ره دل حافظ به دف و چنگ و غزل
تا جزاي من بدنام چه خواهد بودن

پس از ملازمت عيش و عشق مه رويان
ز کارها که کني شعر حافظ از بر کن

حافظ گرت به مجلس او راه مي دهند
مي نوش و ترک زرق ز بهر خدا بگو

مده به خاطر نازک ملالت از من زود
که حافظ تو خود اين لحظه گفت بسم الله

داني مراد حافظ از اين درد و غصه چيست
از تو کرشمه اي و ز خسرو عنايتي

چو گل به دامن از اين باغ مي بري حافظ
چه غم ز ناله و فرياد باغبان داري

حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر اين است
هيچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشي

ديوان خاقاني

هر سر مه به برج نو بچه نو برآورد
يک سره برج او شود قصر دوازده دري

هم به تير و هم به تدبير ار بخواهد هر زمان
بر سر خوان، بچه سيمرغ بريان آورد

ديوان خواجوي کرماني

نقش رويت بچه رو از دل پر خون برود
با خيال لبت از چشم چو جيحون برود

دلم از ديده کند ناله که هردم بچه روي
يک به يک قصه ما را همه جا مي گويد

همه گويند که آن ترک ختائي بچه زانروي
نکند ترک خطا با تو که ترکست و ختائي

ديوان سعدي

تو خطايي بچه اي از تو خطا نيست عجب
کان که از اهل صوابند خطا نيز کنند

نمودي چند بار از خود که حافظ عهد و پيمانم
کنونت بازدانستم که ناقض عهد و سوگندي

ديوان سنايي

تو چو خورشيدي و آن زرد ترا هست سزا
بر کتف پرور کز بچه ندارد کس ننگ

ياور بخت تو باد از پي تو دور فلک
حافظ جان تو باد از پي ما فضل الاه

ديوان سيف فرغاني

بچه عنقا بدم آنجا شکسته پر و بال
چون دگر بارم برآمد بال و پر باز آمدم