ديوان سعدي

از در خويشم مران کاين نه طريق وفاست
در همه شهري غريب در همه ملکي گداست

چو نيلوفر در آب و مهر در ميغ
پري رخ در نقاب پرنيانست

خورشيد بر سرو روان ديگر نديدم در جهان
وصفت نگنجد در بيان نامت نيايد در قلم

در دام تو محبوسم در دست تو مغلوبم
وز ذوق تو مدهوشم در وصف تو حيرانم

تا من در اين سرايم اين در نديده بودم
کامروز پيش چشمم در بوستان گشادي

بي تو در هر گوشه پايي در گلست
وز تو در هر خانه دستي بر سري

چو سرو در چمني راست در تصور من
چه جاي سرو که مانند روح در بدني

عجب در آن نه که آفاق در تو حيرانند
تو هم در آينه حيران حسن خويشتني

مطربان گويي در آوازند و مستان در سماع
شاهدان در حالت و شوريدگان درهاي و هوي

مانند تو آدمي در آباد و خراب
باشد که در آيينه توان ديد و در آب

مواعظ سعدي

مردان راهت از نظر خلق در حجاب
شب در لباس معرفت و روز در قبا

چنانکه در نظري در صفت نمي آيي
منت چه وصف بگويم تو خود در آينه بين

در در نظر و گهر در انبار بود
آنجا همه کس يار وفادار بود

بوستان سعدي

چو شيرش به سرپنجه در خود کشيد
دگر زور در پنجه در خود نديد

نه در مردي او را نه در مردمي
دوم در جهان کس شنيد آدمي

معاني است در زير حرف سياه
چو در پرده معشوق و در ميغ ماه

سر آورد و دست از عدم در وجود
در اين جود بنهاد و در وي سجود

کس از مرد در شهر و از زن نماند
در آن بتکده جاي در زن نماند

گلستان سعدي

قرار در کف آزادگان نگيرد مال
نه صبر در دل عاشق نه آب در غربال

در بيابان خشک و ريگ روان
تشنه را در دهان چه در چه صدف

مسکين حريص در همه عالم همي رود
او در قفاي رزق و اجل در قفاي او

ديوان سلمان ساوجي

بقعه اي بيني چودريا در تموج زاضطراب
مردمي در وي چو در دريا غريق اضطرار

ذکر تيغت در يمن خونابه گرداند عقيق
ياد لطفت در عدن در دانه گرداند مياه

آنکس نسيم خاک در تست در دماغ
در هم کشيد چو غنچه ز بوي گلاب، روي

عاشق نديد، در حرم دل، جمال يار
بر غير يار، تا در انديشه، در نبست

در ازل، عکس مي لعل تو در جام، افتاد
عاشق سوخته دل، در طمع خام افتاد

بر در ارباب دل، از در رحمت درآي
کانکه به جايي رسيد، از در رحمت رسيد

فراقنامه ساوجي

ازين در کسي کامدش در درون
همي بايدش رفت از آن در برون

جمشيد و خورشيد ساوجي

چو گل پيچيده دل در غنچه بنشست
در خلوت به روي خلق در بست

ثوابت در تحير مانده بر چرخ
فلک در گردش و سياره در چرخ

صبا در مگذر از خاک در او
که کار ما ازين در مي گشايد

براي در جهان گشتي سر و بن
لب درياست در، شو در طلب کن

ميان چون کار خسرو پيچ در پيچ
دل او در ميانش هيچ در هيچ

دو درج لعل کآن در کان نباشد
دو عقد در که در عمان نباشد

شراب عشق و نار حسن در سر
قدح در دست و شاهد در برابر

در آب نيلگون افتاده مهتاب
مهي در آب و ماهي در لب آب

تو چون شمعي نشسته در شبستان
در آهن پاي و در سر دشمن جان

ستون سيم کردش حلقه در گوش
فکند اين در ز نظمش در بن گوش

همايون ديد عمري در عماري
چو در زرين صدف در دراري

ديوان سنايي

عالم پر گفتگوي و در ميان دردي نديد
از در سلمان در آمد دامن بوذر گرفت

سرو در بر دارم و مه در کنار
چون ترا دارم در آغوش اي پسر

حيرت اندر حيرتست و آگهي در آگهي
عاجزي در عاجزي و اندهان در اندهان

چون در معشوق کوبي حلقه عاشق وار زن
چون در بتخانه جويي چنگ در زنار زن

در جمله سنايي را در دولت حسن او
در دست بهين سنت مدحست مهين مذهب

عقل اگر خواهي که ناگه در عقيله ت نفکند
گوش گيرش در دبيرستان «الرحمان » در آر

کله آن گه نهي که در فتدت
سنگ در کفش و کيک در شلوار

کي در احمد رسي در صديق
عنکبوتي تنيده بر در غار

خوشدلي شوخي چون شاخک نرگس در باغ
از در آنکه شب و روز درو در نگري

از شوق تو در ديده جويان تو ناري
در عدل تو در سينه اعدات دخاني

اي باز پسين زاده مصنوع نخستين
در بخشش و بخشايش و در دانش و در دين