جوهر الذات عطار

توئي در کوه جان و دل سماعيل
که هستي در نمود عشق تهليل

زبان در فشان تو مريزاد
بجز در از زبان تو مريزاد

چو در معراج جان سيار هستي
عيان در ديدن راز الستي

جمال دوست در پرده نهانست
يقين در ديد واصل بيگمان ست

جمال بي نشان چون در درونست
کسي داند که در گرداب خونست

ز قول شرع مردستم من از پيش
نه با خويشم نه در کفرم نه در کيش

سپردم راه حق در زندگاني
ز جسم وجان شدم در دوست فاني

سپردم راه حق در جان و در دل
ز حق بگشاده ام هر راز مشکل

خدا را يافتم در جان حقيقت
که بسپردم طريقت در شريعت

خدا را يافتم در لامکان باز
چو ديدم عين جان در کن فکان باز

خدا را يافتم در عين تحقيق
مرا بد در جهان اين ديد توفيق

خدا را يافتم در عرش اعظم
نموده عکس او در جمله عالم

خدا را يافتم در کوکبان من
نموداري شده در آسمان من

خدا را يافتم در عين آتش
نمودت جان شده در عشق ذاتش

خدا را يافتم در بحر اعظم
نموده عکس او در جمله عالم

قدم را در نهاد جان نهادي
در معني به يک ره برگشادي

ترا بنمود بيخود در خودي روي
از او هم در حقيقت ديد او جوي

در آخر درد ما درمان شود نيز
در آخر جان ما جانان شود نيز

نمود عقل بر تقدير گفتست
ولي در عشق در راز سفتست

همه در عشق حيرانند و مدهوش
همه در عشق مي باشند خاموش

همه در عشق مستند و نه هشيار
همه در نقطه اندر عين پرگار

دو عالم جمله در گفتار عشقند
همه در پرده پندار عشقند

دو آئينه است عشق و دل الهي
در او بنموده خود را در کماهي

دو آئينه است هر دو در يکي بين
نمود هر دو در خود بيشکي بين

رخ جانان در اين آئينه بنگر
تو داري آينه اي دوست در خور