ديوان قاآني

زنگي بچه فرهنگ و ادب هيچ نداند
چون شد که تو نهمار ادب گشتي و فرهنگ

ماني به غرابي که بود جفت حواصل
يا بچه زاغي که به شهباز زند چنگ

زلفين تو زاغيست سيه کز زبر سرو
بگرفته نگون بچه بازي به دو چنگل

گر حزم رزين تو شود حافظ اجسام
اجسام جهان وارهد از ننگ تخلخل

زه کمان تو زهدان بچه نصرت
سر سنان تو پستان کودک اقبال

به تيغ حارس جيش و به کلک حافظ ملک
بدين مخالف مال و بدان مخالف مال

هرکس به قدر پايه ببايدش جايگاه
عنقا کند به قاف و کبوتر بچه وکن

آتش سردي که گر بنوشد حبلي
مهر درخشان شودش بچه به زهدان

گفتم از مادر آن ترک روم پرسم باز
که اگر ماه نيي مه بچه چون ميزابي

فرزند بخت بچه دولت نتاج تاج
پيوند ملک وارث کي يادگار جم

وز روم هر کجا بچه ترساي مهوشست
ور خود بود کشيش کليسا بياوريد

ترکا مگر تو بچه حور جنانيا
کاندر جهان پيري و دايم جوانيا

ميري که بود حافظ زندان سکندر
وز حکم ملک ملک سليمانش مسخر

بچه شيرست پنداري ملک محمود از آنک
شير خوارست و دل شير ژيان دارد همي

ديوان محتشم کاشاني

من منفعل که پيشت دو جهان گناه دارم
بچه روي عذر گويم که رخ سياه دارم

ضابط قانون دولت حافظ ملک و ملل
حارث ايران و توران باعث امن و امان

پيک مرگ از دشت آفت بي محل
بر سر حافظ محمد جان رسيد

مزاج اتش جوعش به گرد خرمن کاه
بر خرد بچه ماند به ماهتاب و کتان

از قضا تاريخ رحلت کردنش
زين معما شد که حافظ سر نهاد

حافظ آن خود رو درخت باغ نظم
زد به تيغ کين عدويي بيخ او

ديوان مسعود سعد سلمان

زانش زنند تا بچه خفته ست پيش آنک
پيوسته ايستاده بود پيش او قدر

هر دو بي ره شوند و نبود نيز
بچه اين و آن حباب و شرار

نه زن گويد که بر تن نيست جامه
نه گويد بچه بر سر نيست دستار

سالها بوده ام چنان که بود
بچه شير خواره بي مادر

گاه بر مادري ز دست آتش
گه ربوده ست بچه اي ز کنار