ديوان حافظ

مدام خرقه حافظ به باده در گرو است
مگر ز خاک خرابات بود فطرت او

حافظ در اين کمند سر سرکشان بسيست
سوداي کج مپز که نباشد مجال تو

خوش چمنيست عارضت خاصه که در بهار حسن
حافظ خوش کلام شد مرغ سخنسراي تو

حافظ چه نالي گر وصل خواهي
خون بايدت خورد در گاه و بي گاه

حديث مدرسه و خانقه مگوي که باز
فتاد در سر حافظ هواي ميخانه

حافظ چه مي نهي دل تو در خيال خوبان
کي تشنه سير گردد از لمعه سرابي

از فريب نرگس مخمور و لعل مي پرست
حافظ خلوت نشين را در شراب انداختي

اگر نه دايره عشق راه بربستي
چو نقطه حافظ سرگشته در ميان بودي

چون نيست نقش دوران در هيچ حال ثابت
حافظ مکن شکايت تا مي خوريم حالي

چون پير شدي حافظ از ميکده بيرون آي
رندي و هوسناکي در عهد شباب اولي

اي نسيم سحري خاک در يار بيار
که کند حافظ از او ديده دل نوراني

مزاج دهر تبه شد در اين بلا حافظ
کجاست فکر حکيمي و راي برهمني

خيز و جهدي کن چو حافظ تا مگر
خويشتن در پاي معشوق افکني

هر مرغ به دستاني در گلشن شاه آمد
بلبل به نواسازي حافظ به غزل گويي

شاهنامه فردوسي

پري چهره را بچه بود در نهان
از آن شاد شد شهريار جهان

نيازم بد آنکو شکار آورد
ابا بچه ام در شمار آورد

وزو بچه شير بيرون کشد
همه پهلوي ماه در خون کشد

همي بچه را باز داند ستور
چه ماهي به دريا چه در دشت گور

نزايد به هنگام در دشت گور
شود بچه باز را ديده کور

به فالش بد آمد هم انگاه گفت
که اين بچه در خاک بايد نهفت

کنون بايد آژير بودن دلير
که در مهرگان بچه دارد به زير

ديوان خاقاني

دفع سرما را قفس کردند زاهن پس در او
بچه طاووس علوي آشيان افشانده اند

در هنر فرزند بازي نه کبوتر بچه اي
صيد دست خويش خور طعمه دهان کس مخور

آب را سنگ است اندر بر از آنک
سنگ را بچه خور در شکم است

رباعيات خيام

آن قصر که جمشيد در او جام گرفت
آهو بچه کرد و شير آرام گرفت

بوستان سعدي

مکش بچه مار مردم گزاي
چو کشتي در آن خانه ديگر مپاي

ديوان سنايي

در ميان کم زنان اندر صف ارباب عشق
هر زمان باز بنشاني زهي کافر بچه

کشتن و خون ريختن در کافري
نيست هرگز بي پشيماني زهي کافر بچه

در مسلماني مگر از کافري باز آمدي
تا براندازي مسلماني زهي کافر بچه

هر زماني با سنايي در خرابات اي پسر
صد لباسات عجب داني زهي کافر بچه

از پي تشريف خويش در همه چين و ختا
بچه يک ترک نيست ناشده هندوي او

حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

زان به جان اندرون خليدن نيش
بچه را در کنار مادر خويش

ديوان شاه نعمت الله ولي

همدم جامم و با ساقي سرمست حريف
کس چه داند که در اينجا بچه کارم دايم

گر عشق نبازيم در اينجا بچه کاريم
مائيم و همين کار و دگر کار نداريم

بزمي است ملوکانه و رندان همه سرمست
گر باده ننوشيم در اينجا بچه کاريم

گزيده غزليات شهريار

بار دمه و ستاره در ايوان شهريار
کامشب صلا به حافظ شيراز مي دهند

کشکول شيخ بهايي

کبوتر بچه چون آيد بپرواز
ز چنگ شه فتد در چنگل باز

کسي گيرد خطا بر نظم حافظ
که هيچش لطف در گوهر نباشد

ديوان صائب

به کلک قدرت صائب شکستگي مرساد!
که طرز حافظ شيراز در ميان انداخت

مرگ نتواند ز کويش پاي من کوتاه کرد
خار در ايام خشکي حافظ بستان شود

خرابيهاي ظاهر حافظ ديوانه مي باشد
که گنج آسوده از تاراج در ويرانه مي باشد

ديوان عطار

تا کي از بي حاصلي اي پيرمرد بچه طبع
در هواي نفس مستي و گراني باشدت

که داند تا سر زلف تو در چين
چه زنگي بچه ناگرديده دارد

الهي نامه عطار

در آمد بچه او پاره پاره
بهم پيوست تا گشت آشکاره

در آمد جمله خاکستر از راه
بهم پيوست و شد آن بچه آنگاه

چنان آن بيضه در زير پر آرد
که تا روزي از و بچه برآرد

چو جوق بچه او پر بر آرند
بيک ره روي در يک ديگر آرند

دو نرگس داشت نرگس دان ز بادام
چو دو جادو دوزنگي بچه در دام

پيمبر گفت داري يک کبوتر
گرفته دو کبوتر بچه در بر

که آن دم هر دو کبوتر بچه محکم
بزير پر کشيده بود در هم