ديوان اشعار منصور حلاج

صد مسارت در سيا و از قدومت ساده را
وافتي از ترس تو در دين ترسا آمده

ديوان اوحدي مراغي

امشب که در دير آمدم، زنار بايد بر ميان
اي يار ترسا، حلقه اي زان يار زناري بده

ديوان سعدي

گبر و ترسا و مسلمان هر کسي در دين خويش
قبله اي دارند و ما زيبا نگار خويش را

ديوان سنايي

مجرما ترسا که از فرمان عيسا سر بتافت
دل بدان خرم که روزي سم خر در زر گرفت

ديوان شمس

مگس روح درافتاد در اين دوغ ابد
نه مسلمان و نه ترسا و نه گبر و نه جهود

ديدم رخ ترسا را با ما چو گل اشکفته
هم خلوت و هم بي گه در دير صفا رفته

تذکرة الاوليا عطار

... ديدم که بيامد و بچه اين گربه در دهان گرفت من عصا خود بر سر مار ...

ديوان حافظ

مگر گشايش حافظ در اين خرابي بود
که بخشش ازلش در مي مغان انداخت

فتاد در دل حافظ هواي چون تو شهي
کمينه ذره خاک در تو بودي کاج

گويند ذکر خيرش در خيل عشقبازان
هر جا که نام حافظ در انجمن برآيد

بازگويم نه در اين واقعه حافظ تنهاست
غرقه گشتند در اين باديه بسيار دگر

بر در مدرسه تا چند نشيني حافظ
خيز تا از در ميخانه گشادي طلبيم

چو دل در زلف تو بسته ست حافظ
بدين سان کار او در پا ميفکن

هر تار موي حافظ در دست زلف شوخي
مشکل توان نشستن در اين چنين دياري

آن گوش که حلقه کرد در گوش جمال
آويزه در ز نظم حافظ بادش

ديوان سلمان ساوجي

در همه وقتي جهانت تابع و گردون مطيع!
در همه حالي خدايت حافظ و نصرت معين!

ديوان شاه نعمت الله ولي

در گوشه ميخانه حريفان همه جمعند
گر باده ننوشيم در اينجا بچه کاريم

نان و پنير شيخ بهايي

لوح حافظ، تو شوي در دور و گشت
لوح محفوظ است، کاو زين در گذشت

ديوان عطار

پيکرم چون در دهان اژدهاي چرخ زاد
اژدها بچه است گويي در حقيقت پيکرم

ديوان عراقي

در کنج خرابات يکي مغ بچه ديديم
در پيش رخش سر بنهاديم دگربار

ديوان قاآني

چهرش اندر زلف حوري خفته در دامان ديو
يا حواصل بچه يي آسوده در پر غراب

ديوان فيض کاشاني

سخن (فيض) تماشا کن و بنگر در او
در ز بحر معاني بچه آئين آمد

پنهان نتوان داشت جنون در دل عاشق
در سوخته آتش بچه سان بند توان کرد

کليله و دمنه

گفت: آورده اند که شيري ماده با دو بچه در بيشه اي وطن داشت

ارمغان حجاز اقبال لاهوري

شتر را بچه ي او گفت در دشت
نمي بينم خداي چار سو را