مظهر العجايب عطار

او بزرگ عالمان ملک بود
بود دايم در رکوع و در سجود

در طريق عارفان نبود چنين
کو بماند در چنين محنت حزين

حب آل مصطفي در دل بگير
تا بگردي در دو عالم تو امير

سر او عطار در بازار گفت
هر کسي دامي نهاده در جهان

تا به کي باشي تو در حبش زبون
رو تو تخم نيک در حبش بکار

خارجي شد در دو عالم رو سياه
زآن که در باطن ندارد حب شاه

ورنه افتي در بلاهاي خدا
در ميان جان خود مهرش بکار

غير آن در نيست ره ميدان يقين
غير اين در من ندارم هيچ باب

جان خود گر راستي آراستي
راستي در دين احمد زآن در است

راست است آن کو مطيع حيدر است
غير ازاين در نيست در عالم دري

در طريق ديگران او رو کند
غير اين دو غير دانم در جهان

در ميان مردمان ديوانه شد
هست اين ديوانگي در پيش ما

تا شوي صافي چو باده در سبو
مي کشم من باده صافي در جهان

بعد از آن عطار را در دير کرد
گفت صاحب درديابي در يقين

در کدامين ملک باشي پاي بند
گفت در ملک عراقم منزل است

تا شوي فرخنده در دنيا و دين
چون که در عشق آمدي صاحبدلي

در حقيقت همچو مردان مقبلي
چون که در عشق آمدي نطق آن تست

گه چو جان در جان و گاهي دل شدي
چون که در عشق آمدي چون والهان

در مقام فقر هم شان مني
چون که در عشق آمدي عطار پرس

در مساجدهاي دل ساجد شدي
چون که در عشق آمدي منصور بين

در تمام علم دين حاذق شدي
چون که در عشق آمدي بي من مباش

همچو شيطان در رهش رهزن مباش
چون که در عشق آمدي از سر گذر

در حقيقت همنشين ما شدي
چون که در عشق آمدي حق را ببين

سوره والفجر خوان در صبحگاه
چون شدي در عشق صافي آمدي

ديدن او خود مرا در کار نيست
هر که او در عشق مرد کار شد