مظهر العجايب عطار

باش در عالم جدا زاهل حسد
در دو عالم پادشاه وقت خود

چون که سلمان آستان در گرفت
جمله اسرار خدا در سر گرفت

بود او در ملک عالم کوه زور
او فکنده زور او در کوه شور

گرچه کودک بود در کاخ سترک
ليک آن شه بود در معني بزرگ

که بده قرآن ناطق در بيان
که شده در لو کشف اسرار دان

تو چه داني اوليا را در يقين
زآنکه خود بين گشته در راه دين

من ز روي يار خود در حيرتم
اندرين حسرت بسي در حسرتم

هر که او در راه معني رفت رست
پرتو نورش همه در جان نشست

داشت سلطان در جهان يک جوهري
گوهري در بحر معني مظهري

در درونش کرم بي برگي بود
در دهان او مگر برگي بود

من ز گفت شه شکستم در او
گفت او در است و اين دانم نکو

در زبان و در بيان من توئي
آشکارا ونهان من توئي

چون که شه بشنيد اين راز از اياز
ز آتش غيرت در آمد در گداز

جان تو در راه حق پيمان شده
در حقيقت مظهر سبحان شده

بود در ره بيشه بس هولناک
صد هزاران تن در او رفته به خاک

هي هي عشق من از حيدر بود
زآن که او در علم احمد در بود

من به تو اميدوارم در کرم
زآن که هستي در دو عالم محترم

در رکوع او کرد خود اين سروري
داد در راه خدا انگشتري

گفت او والي بود در ملک من
خود يقين مي دان و را در سلک من

هر که او در دين من باشد درست
مهر حيدر در دلش باشد نخست

هر که دارد در دل خود مهر من
مهر حيدر بايدش در جان و تن

من بگويم هرچه دارم در زبان
بشنو و در گوش گير و خوش بدان

در دل دانا ز معني گنج شد
در دل نادان معاني رنج شد

در ز بحر دل در آرم بي شمار
گر تو مي جوئيش رو جوهر بيار

هر که او در راه دين تقصير کرد
خويشتن را در جواني پير کرد