لسان الغيب عطار

تو محکوم شريعت بهر آني
که داري در دماغ از در کاني

چو علمت هست جانا در عمل کوش
که تا پندت بود چون حلقه در گوش

بسا گنجا که يابي در معاني
پر از در خوشاب و لعل کاني

در آن چه گر فتادي در نيائي
که اندر وي نيابي روشنائي

در آفاقش نيابي گر چه جوئي
ولي در خود بيابي گر بجوئي

در آن هر يک بود غولي خطرناک
شده در رهزدن گستاخ و چالاک

که تا با او در اين ره در بدايت
بنور شمع او يابي هدايت

چو او در راه حق هشيار باشد
کشش خود دايما در کار باشد

دو تائي بايد اول در نمايش
که تا پيدا شود در ره گشايش

بچشم حرمت و تعظيم در پير
نگه کن در همه کين هست تو قير

بجان ميکوش در تعظيم هر پير
که تا در دل نيابي زحمت از پير

در آن يکدم خرابيها نمايد
که شرح آن بگفتن در نيايد

اگر همصحبت نيکست در راه
فزايد مر ترا در صحبتش جاه

بود ثابت قدم در شرع دائم
بامر و نهي در پيوسته قائم

ولي در وقت و در حالت خبرهاست
که هر يک را درين معني نظرهاست

در آن حالت که او بودست در حال
وقوفي باشدش بر جمله احوال

همه در عشق صاحب درد گشته
محبت را بجان در خورد گشته

بدين شکرانه جان را در ميان نه
بدين نعمت بود جان در ميان نه

چو زين عالم ترقي کرد در حال
در او ظاهر نگردد قول قوال

نشان آن باشد آنکس را در آن حال
بگردد در درونش جمله احوال

اگر خواهد که آرد در عبارت
و يا رمزي بگويد در اشارت

تو تا از هستي خود در حجابي
نشاني زينکه گفتم در نيابي

فزون از قطره هاي برف و باران
که بارد در شتا و در بهاران

مظهر العجايب عطار

اين سخن در مدرسه با درس نيست
در ميان عاشقان خود ترس نيست

مصطفي ختم رسل شد در جهان
مرتضي ختم ولايت در عيان