مختار نامه عطار

ما اعجميان بارگاه عشقيم
اين سر تو نداني بچه آيي برما؟

مصيبت نامه عطار

گفت دو لوري بچه مرد و زني
کرده درخرگه بصحرا مسکني

جوهر الذات عطار

شدم من حافظ قرآن و اسرار
نمود خود از آن ديدم سزاوار

ز آدم دم زن اي آدم بچه دم
که ايندم جز تو آدم نيست آدم

ويس و رامين

کنون بر رست پيش من به صدناز
به پرواز اندر آمد بچه باز

غنوده از پس او خرس مهتر
چو بچه پيش او از خرس کهتر

نباشد مار را بچه بجز مار
نيارد شاخ بد جز تخم بد بار

بچه بودست شهرو را سي واند
نزادست او ز يک شوهر دو فرزند

اگر هم باز باشد بچه باز
پسر همچون پدر باشد سرافراز

ديوان فرخي سيستاني

من اين غرض بتوانم شناخت نيک ،ولي
دراز کردن قصه بهر سخن بچه کار

دمنه از بهر شکم عافيت شير نجست
لاجرم شير بچه کرد بسرگين اندر

ناصر دين خداي و حافظ خلق خداي
نايب پيغمبر و پشت امير المؤمنين

هيچ خسرو بچه را نيست چو محمود جدي
هيچ شهزاده ندارد چو محمد پدري

ديوان فروغي بسطامي

فرزند بشر بدين روش نيست
حوري بچه اي تو يا پريزاد

ديوان قاآني

تيغت عجبا هيچ بگويم بچه ماند
برقيست علي الله نه که مرگيست مفاجا

زان مي که گر برابر آبستني نهند
بينند روي بچه ز زهدان مادرا

پي تذکر مدح تو شسته حافظ روح
ز لوح حافظه ناس نقش عصيان را

بط بچه پيلست به خون برزده خرطوم
يا شاخ بقم رسته ز پيشاني مارست

نه آخر بچه شير ژيان شير ژيان گردد
نه آخر زاده نر اژدها نر اژدها آمد

به عقل گفتم با جود ناصري عجبست
که بچه خون خورد اندر مشيمه مادر

شبي چنين که اگر بچه يي بزايد حور
سيه تر از دل عفريت بينيش پيکر

چون ماه فروزنده ز هر حجره درآمد
حوري بچه يي سرو به قد کبک به رفتار

يارب اين آبله رو ابلهک مفلس زشت
بچه تدبير به شيرين پسران گردد يار

حوري بچه زايند زنان حبش و زنگ
آرند اگر نقش جمالش به فکر بر

اگر لاحول پاس من نبودي حافظ و حارس
ز شب تا چاشتگه نهمار گادندي شياطينش