لسان الغيب عطار

در درون درد رفتيم از جهان
اين لسان در درد ميگويم بدان

زنده ام من چون لسان در جسم تو
در لسان دارم بيان اسم تو

دوست با تو کرده در تن خلوتي
يافته در چار عنصر حکمتي

در تو ديدم آنچه مقصود من است
در حقيقت دوست معبود من است

در فراوان ريختم در راه تو
گير از آن درها اگر آگاه تو

هرکه با شيطان در اين دنيا بود
حال او در آخرت رسوا بود

هرکه در پندم در آيد مرد وار
اين خزان او شود بيشک بهار

در توکل کوش و صبري پيش گير
اين لسان را در گلستان خويش گير

در گلستانم لسان بلبل است
کز نوايش اين جهان در غلغل است

در کرم با ما بيا در خوان نشين
نه برو با ظالم و سلطان نشين

مدتي در اين جهان پنهان بود
با رفيق دل مرا در جان بود

در سخن سلطان دانايان منم
در يقين درياي بي پايان منم

از من آمد در ظهور اينجا لسان
در لسانم بنگر و خود را بدان

رهبر خو کن مرا در اين جهان
تا دهندت راه در سوي جنان

رهبر ايشانند در راه خدا
در کلام حق شنيدم اين ندا

هرکه جانان يافت در تن ننگرد
بلکه در فردوس و گلشن ننگرد

تو در اين دنيا چرا باشي پليد
بر در دوزخ چرا داداي کليد

در نگر امروز اسرار دلم
سر و راز او سرشته در گلم

سرما را کس نداند در جهان
گشته ام در زير صد پرده نهان

هرکه را حبست با شاه نجف
در معني اوست در بطن صدف

اين زمان عطار در راه ويست
در محبت خاک درگاه ويست

در طريقت مرتضي را ديده ام
در حقيقت گفت او بشنيده ام

هرکه حق را در جهان نشناخته
خانه در وادي شيطان ساخته

دل ز بهر مال دادي در جهان
جان دهي در وقت مردن چون سگان

در يقين هرکس که ديده روي دوست
روي او ديدن در اينجا گه نکوست