لسان الغيب عطار

اغنيا کوران مسخ اند در جهان
در چنين کوري بمانده جاودان

پاي خود درکش قدم در راه نه
گنج معني در دل آگاه نه

اي عزيز من توئي در در صدف
چند گردي بر روي دريا چو کف

پير بايد در شريعت محکمت
تا شود در خلوت دل محرمت

پير بايد راهدان در راه بر
تا نيندازد کسي را در سقر

گاه چون حيدر در از خيبر کند
گاه در محرابش از خنجر زند

گاه در سير است چون سيارگان
گاه در کنجي نشسته بيزبان

غير او در منزل او نيست کس
دم ز تو دارد در اينجا همنفس

غير مي بيني از آن در غيرتي
اندرين تيره مکان در نفرتي

در زبان ماشده پنهان ظهور
زآن جهت غرقيم در درياي نور

در جهان بنوشته ام گفتار پر
ليک نشناسند خر مهره ز در

در شريعت تو خدا را ميشناس
پوش در قد طريقت اين لباس

در حقيقت تو خدا شناس باش
تخم نصرت در زمين خود بپاش

در سخن همتا ندارم در جهان
از لسان الغيب بشنو اين بيان

دانشي دارم ز احمد در جهان
کرده ام در اين لسان او را بيان

در نياز اينجا تحمل کن بدرد
تا نميري در ميان ناز برد

در نياز اينجا دلا ميباش تو
بذر جودي در کرم ميباش تو

در نيازت داده ام شمعي بدست
تا زتاريکي تواني در گذشت

در نيازم سرنهم بر پاي او
نيست جز در اين سرم سوداي او

در نيازند پيش آن سلطان همه
در حقيقت هم شبان و هم رمه

در فنايند عاقبت جمله بدان
در بقا رو سوره اسرا بخوان

اي پسر در اين جهان پيري بگير
تا شود در آن جهانت دستگير

مرد ميخواهم که در مردي رود
نه در اين ميدان بنا مردي رود

ني چو سگ در کاسه سرانداختند
هستي خود در جهان درباختند

خويش را در باختياي ناپسند
در چنين زندان بماني زير بند