لسان الغيب عطار

وصل جانان بايدم نه خورد و خواب
مرد در خوابست اينجا در عذاب

در جنون عاقل ز خود گم گشته است
تا در اينديوانگي پي برده است

من هم از اهل جنونم در سخن
فهم در گفتار اينديوانه کن

در فراق يار جان در باختم
تا وصال و غيبتش دريافتم

روبخوان گفتار ما در صبح و شام
تا شود کار تو در دنيا تمام

تو ز دانا غافلي چون ابلهان
کور در چشمي و لالي در زبان

کيست دانا آنکه در مکه بزاد
روي در محراب جان خود بداد

ما در اين دنيا ز خود بگذشته ايم
در بروي خلق اينجا بسته ايم

در درون بنگر يقين بيرون منم
در حقيقت گردش گردون منم

ما بيار خويش در خلوتگهيم
که برون آن در خلوت زنيم

هرکه ما را در حقيقت او شناخت
خويش را در بوته جانان گداخت

جمله را پشت و پناهي در جهان
از تو ميگويد در اينجا گه لسان

در نکويي گنج معني ميدهند
بعد از آن در سوي مولي ميبرند

نيکوئي باشد ترا همراه نيک
در بدي رويت شود در تحت ديک

دربدي گم ميکني اينراه تو
مي در افتي در درون چاه تو

در بدي زنهار دست خود مزن
تا نماند پاي و دستت در رسن

در بدي کردن شوي در نار تو
مي نيابي لمعه ديدار تو

در بدي کردن سيه بختي شوي
در شي نه لايق تختي شوي

در گداز است او که نشناسد يقين
سوي دوزخ ميکشندش در زمين

در گداز است آنکه ناپاکي در اوست
اين گدازش پيش دانايان نکوست

در سلوک سالکانم هر زمان
ذکر ايشانست مار ا در زبان

همره سالک منم در راه دوست
شو در اين منزل تو هم آگاه دوست

دوست دانا در جهان باشند پر
ليک نشناسند خرمهره ز در

اي شده در جهل آغشته بخون
در درون هاويه رفته نگون

درنگر در خود که نقد اينجا تواي
در ظهور ظاهري پيدا تواي