مصيبت نامه عطار

زلف خود در دست آن مسکين نهاد
در دگر دستش مي سنگين نهاد

در سخن آمد اياز نامدار
در ميان گريه گفت اي شهريار

هر که او در عشق چون آتش نشد
عيش او در عشق هرگز خوش نشد

گرم بايد مرد عاشق در هلاک
محو بايد گشت در معشوق پاک

هر چه در توحيد مطلق آمدست
آن همه در تو محقق آمدست

چون بروني تو ز عقل و معرفت
نه تو در شرح آئي و نه در صفت

محو در محوي تو و گم در گمي
وز گمي تست پيدا آدمي

صد جهان در صد جهان بر سر گذشت
در جهانهاي تو ميخواهند گشت

هر نفس در صد جهان خواهند تاخت
در تماشاي تو جان خواهند باخت

قطره کز بحر بيرون ميرود
در چرا و در چه و چون ميرود

تو در آن ساعت که بيرون ميروي
در نگر تا آن زمان چون ميروي

در تحير ماند شست از خويش دست
پاک گشت از خويش و در گوشه نشست

جان چو در خود ديد چندان کار و بار
در خروش آمد چو ابر نوبهار

پرتوي از قدس ظاهر شد بزور
در جهان افکند و در جان نيز شور

ذات چون در تافت شد عرش مجيد
عرش چون در تافت شد کرسي پديد

گر بيان نيکو بود در شرع و راه
آن بيان در حق بود برف سياه

در بيان شرع صاحب حال شو
ليک در حق کور گرد و لال شو

در حقيقت مغز جان پالوده ام
تا نه پنداري که در بيهوده ام

گفت من در جود در خواهم گشاد
چون برادر دست بر خواهم گشاد

صبح اگر کشتي نفس را در دهان
کي رسيدي اين بشولش در جهان

دو در از دندان و دو در از لبش
بسته ميدارند هر روز و شبش

بکشدم نفسم که نفسم کشته باد
بکشدم در خون که در خون گشته باد

در تحير مانده ام در کار خويش
مي بميرم از غم بسيار خويش

لسان الغيب عطار

در لسان الغيب ما گفتار اوست
در درون عين ما ديدار اوست

در دو عالم غير ديدار تونه
در حقيقت غير گفتار تونه