مصيبت نامه عطار

تا نگردد گرد آن در هيچکس
در همه عالم مرا اين کار بس

گفت مي شد صوفئي در منزلي
بود در مهد بزر سنگين دلي

گر چه شيريني و نيکوئيم هست
در فشاني در سخن گوئيم هست

بود بس درويش و پير و ناتوان
مانده در اطفال و در جفتي جوان

مرد شد در دشت تا خار آورد
وآن دو حاجت نيز در کار آورد

صورتي ميديد بس صاحب جمال
در صفت نايد که چون شد در جوال

در زمان فرمود زنرا شاه دهر
تا که در صنودق بردنش بشهر

از لطافت نامدي در غور جسم
جان رود در جسم و جان داري تو اسم

پس بدرد خرقه در شور عشق
بي سر و بن گم شود در زور عشق

در شکم نان بر جگر آبي نداشت
در همه عالم خور و خوابي نداشت

آتشي در جان آن مجنون فتاد
خشمگين گشت و دلش در خون فتاد

مانده گه در حرص و گه درآز باز
کشته گشته در غم ناز و نياز

هر که او در جان مردم اوفتاد
هر دو عالم در دلش گم اوفتاد

راز اگر مي پرسم از بيرونيان
در درون با اوست جانم در ميان

گر دو تن را در نظر آوردمي
در ميان هر دو حکمي کردمي

از مسمي ابجدي در حد من
در من آموز اي هم اب هم جد من

هر که در بي حرمتي گامي نهاد
در شقاوت خويش را دامي نهاد

تو بدنيا در مشو مشغول خويش
ليک در وي کار عقبي گير پيش

بر در حمام در حال اوفتاد
همچو مرغي بي پر و بال اوفتاد

جمع الحق در تعجب آمدند
در دعا گوئيش از حب آمدند

شور ازان يک قطره در دريافتد
وآتشي زان شور در صحرافتد

آنچه در سرما و در گرما کشيد
کي تواند کوه آن تنها کشيد

اين بگفت و سر برو زن در کشيد
جان بداد و روي در چادر کشيد

در و جوهر ريخت در پيشش بسي
وعده خوش داد از خويشش بسي

خويش در اصل اصول انداختي
مهر و مه را در افول انداختي