مصيبت نامه عطار

زين سخن الهام آمد در دلم
شد جهاني درد در دل حاصلم

نه طراوت مانده در رخسار او
نه حلاوت مانده در گفتار او

در رهي ميرفت شبلي دردناک
ديد دو کودک در افتاده بخاک

در سياهي ساکنم زين غم مدام
مانده ام در جامه ماتم مدام

آن ثريدي را که تو در کل حال
در شکستي مدت هفتاد سال

دايما در خوي ناخوش مانده
وز صفات بد در آتش مانده

در جهان نوباوه هر دم تراست
صد بهشت عدن در عالم تراست

چون بسر سبزي بيابم راستي
سر نهم در زردي و در کاستي

در گدائي و اسيري اوفتاد
در بلا و رنج و پيري اوفتاد

سخت در خود مانده ام جان در خطر
تا که از من اينچه دادي واببر

زود در پيچيد و پس بر سر گرفت
قصد بردن کرد و راه در گرفت

ور گرو مي بر نگيري تن زند
آتشت در جان و در خرمن زند

پاک همچون شاخ در گل ميشدند
لاجرم در قرب کامل ميشدند

پايمال هر خس و دون گشته ايد
در ميان خاک در خون گشته ايد

من که باشم در همه روي زمين
تا مرا نامي بود در کوي دين

در گرفته بود طفلش آن زمان
اي عجب پستان مادر در دهان

صد جهان حسرت بجان پاک در
ميتوان ديدن بزير خاک در

مرده آوردند بسيارش به پيش
در غلط افتاد زن در کار خويش

زن غمم در خون و در گل مانده
همچو مرغي نيم بسمل مانده

هدهد از خود نيز در سر ميکند
در سرش چيزيست سر بر ميکند

زانکه دنيا در بر دين ذره ايست
صد هزاران ذره در هر تره ايست

نه نکوئي ماند در ديدار او
نه طراوت ماند در رخسار او

خون فصد و حيض هم در طشت بود
تا بسر آن طشت در هم گشت بود

آتش کفر تو در دين اوفتاد
در همه عالم کرا اين اوفتاد

هم دل مؤمن تو داري در دهان
هم توئي با خون دل در رگ روان