مصيبت نامه عطار

گه در و ديوار در بر مي گرفت
گاه راه از پاي تا سر ميگرفت

هيچ از در کار بر نگشايدت
هيچ از ديوار در نگشايدت

من نديدم در ميان کوي او
بر در و ديوار الا روي او

نيست نقصان در جمال آن نگار
هست نقصان در نظر اي شهريار

زشت بادا روي ليلي در جهان
تا بماند خوبي او در نهان

گفت آنجا بايدم جان در ميان
در ميان جان جمال حق عيان

روز اول چون گشاد اين در مرا
بوده است اين پوستين در بر مرا

روز در دود کبودم بي گناه
جمله شب مانده در آب سياه

مرد مجنون گفت پس پنجاه سال
همچو من در خون نشين در کل حال

گر نکرد از سوزن ارزن در جوال
در جوالش کرد آن زن از محال

در ميان دو بلا افتاده ام
سرنگون در زير پا افتاده ام

در ميان دجله و تشنه مدام
مانده ام در آمد و شد والسلام

درد ميبايد ترا در هر دمي
اندکي نه عالمي در عالمي

تن زنم تا بو که مرگم در رسد
ره بسوي روز برگم در رسد

روي زردم زين غم و جامه کبود
ميزنم تک در فراز و در فرود

از رخ او هم قمر در وي گريخت
وز لب او هم شکر در ني گريخت

چون نمودي از صدف در عدن
عقل را دندان شکستي در دهن

در رهي محمود ميشد با سپاه
ديد پيري پشته در بسته براه

روي زرد و جامه ماتم به بر
در تک و پوئي بمانده در بدر

گاه در خوشه کشندم همچو داس
گاه در گاوم چو از زر سنگ آس

خادمي گفتش که در زندانست او
پاي در بندست و سرگردانست او

در درون سنگ و آهن ره تراست
پاکبازي در جهان بالله تراست

بس که ايمان بس که جان در باختند
تا جوي زر در ميان انداختند

جمله را در آهنين در قبله روي
هر حصاري را دهي پر گفت و گوي

در شمار او هزار آمد غلام
جمله در مردي و نيکوئي تمام