مصيبت نامه عطار

چون در اول صبح صوري در دمي
ديگر از عالم نيايد عالمي

هر دو عالم را بدامن در نهي
در عدم افشاني و سر بر نهي

از ميانش بود دل در هيچ و بس
وز دهانش روح در ضيق النفس

از قضا روزي مگر در پيش شاه
کرد بسياري همي در خود نگاه

لطف او در حق هرک افزون بود
بي شک آنکس غرقه تر در خون بود

لرزه بر اندام مجنون اوفتاد
در ميان خاک در خون اوفتاد

سرنگون نه پاي در درياي او
در شکن با شيوه و سوداي او

پير ديوانه بدو گفت اي پسر
در رو و در رو هلا زين زودتر

سائلش گفتا بخسب اکنون ستان
تا در آيد روزي تو در دهان

من ستان خفته در آن مهد بزر
در دهانم شير ميريخت از زبر

گفت يا رب خلق را در خون مکش
هر زمان در رنج ديگرگون مکش

گر بلطفت يک نظر در ميرسد
هر دمت جاني دگر در ميرسد

در رهي ميرفت محمود از پگاه
در ميان راه خلقي ديد شاه

در زمستان يکشبي بهلول مست
پاي در گل مي شد و کفيش بدست

ظلم آتش در درونت افکند
در ميان خاک و خونت افکند

گفت تو در خاکي او در خاک نيست
کو کنون جز نور جان پاک نيست

گر جهان در دست من بود آن زمان
در تهي دستي برفتم از جهان

عرش بر و در تو پيچاپيچ نيست
وي عجب در زير پايت هيچ نيست

در ظهوري عرش را ظاهر شده
در بطون ذوالعرش را حاضر شده

گفت من در زير بارم مانده
همچو تو در درد کارم مانده

هر دو تن را تشنگي در جان فتاد
زانکه آتش در دل ايشان فتاد

هر دو تن از خشم در شور آمدند
سنگ و زر بودند در زور آمدند

در گرو کهنه ز نو آيد پديد
کار در وقت گرو آيد پديد

ليک تا در خود سفر نبود ترا
در حقيقت اين نظر نبود ترا

در تصوف گر تو رنجي مي بري
من بسم پير تو در صوفيگري