مختار نامه عطار

در سينه چو من نهفته در آتش عشق
از بهر چه سر را به طواف آوردي

تو سر زده در دهان گرفتي آتش
نفط اندازي از که در آموخته اي؟

سر در آتش نهاده آگاه نيي
کاين کار سر از کجا به در خواهد کرد؟

من شمع توام که در هواي رخ تو
در سوخت تنم تا اثرم مي ماند

سررشته من به دست آتش دادند
جان در غم و دل در تب وتاب است مرا

هر چند که در مشمعم پيچيده
هم غرقه شوم در آب از آتش خويش

من در هوس آتش و کس آگه نيست
تا در سر من چنين هوس چون افتاد

شمع آمد و در آتش سرکش پيوست
در آتش سوزان که چنان خوش پيوست؟

سر در کنبم تمام،گويي که نبرد
اين کار نگر که در سر افتاد مرا

من آمده در ميان جمعي چو بهشت
در آتش دوزخم چرا بايد سوخت

چون در بند است پايم و ره در پيش
ناکام مرا به سر بمي بايد رفت

شمع آمد و گفت:کار در کار افتاد
در سوختنم گريستن زار افتاد

من در آتش مي روم آتش در من
چون من برسم آتش من هم برسد

در رو به ميان آتش و پاک بسوز
گر مي خواهي که در کنارم باشي

گويند که در سوخته افتد آتش
اين سوخته تو چون در آتش افتاد؟

بحر کرم و گنج وفا در دل ماست
گنجينه تسليم و رضا در دل ماست

عيسي چو شراب لطف در کامم ريخت
باران کمال بر در و بامم ريخت

در وقت بيان، عقل سخن سنج مراست
در وقت معاني دو جهان گنج مراست

شکر ايزد را که آنچه در جان من است
در گفت نيايد اينهمه گفته ازو

مصيبت نامه عطار

عمرها در طاعت و در راه شد
تا بنامش خواند و حاجت خواه شد

تا که باشد ياد غيري در حساب
ذکر مولي باشد از تو در حجاب

تا که در گنجيد چيزي ديگرش
مي نيامد عشق ليلي در خورش

گنجدي در عشق اگر در گنجدي
عاشق اين جا سنجدي کم سنجدي

هست صوفي ذل در کل باخته
ذل و کل در کل کل انداخته

رهروان رفتند تو در مانده
حلقه سر زن که بر در مانده