ديوان صائب

نغمه حافظ شنو ز خامه صائب
چندنشيني که خواجه کي بدر آيد

صائب اين آن غزل حافظ شيرين سخن است
کاي صبا نکهتي از خاک ره يار بيار

به فکر صائب ازان مي کنند رغبت خلق
که ياد مي دهد از طرز حافظ شيراز

صائب اين آن غزل حافظ شيراز که گفت
اين اشارت ز جهان گذران ما را بس

کلام صائب ما چون نگيرد رتبه حافظ؟
که استمداد همت مي کند ازخاک پر نورش

ز بلبلان خوش الحان اين چمن صائب
مريد زمزمه حافظ خوش الحان باش

جواب آن غزل حافظ است اين صائب
که جان زنده دلان سوخت دربيابانش

اين آن غزل که حافظ شيراز گفته است
زان بحر قطره اي به من خاکسار بخش

جواب آن غزل حافظ است اين صائب
که کس مباد ز کردار ناصواب خجل

صائب اين آن غزل حافظ والا گهرست
که درين بحر کرم غرق گناه آمده ايم

ز شعر حافظ شيراز چون بپردازي
به گوشه اي بنشين شعر صائب از بر کن

درين غزل نظر از خواجه يافتي صائب
به روح حافظ شيراز مي به ساغر کن

اي وامصيبتاه که شد خرج مردگان
چون حافظ مزار سراسر کلام من

رحم است بر کسي که شود خرج مردگان
چون حافظ مزار سراسر کلام او

شرمي از حافظ شيراز نداري صائب؟
اين چنين تيغ زبان آخته اي يعني چه؟

صائب اين آن غزل حافظ مشکين نفس است
بشنو اي خواجه اگر زان که مشامي داري

بيکسان راست خدا حافظ از آفات زمان
دزد کمتر بود آنجا که نباشد عسسي

ديوان عطار

گر هندوي زلفت ز درازي به ره افتاد
زنگي بچه خال تو بر جايگه افتاد

جادو بچه دو چشمش آن خواهد
تا رسم گدا و شاه برگيرد

صد بالغ را ببين که چون از راه
جادو بچه سياه برگيرد

جمله درين آينه جلوه گرند
واينه را حافظ آن ديده ام

آن روز مبادا که بدين چشم ببينم
هندو بچه اي را به شبيخون شده من

صد مرد چو رستم را چون بچه يک روزه
پرورده به زير پر سيمرغ جمال تو

مويت همه شير شد و از بچه طبعي
گويي تو که امروز لبت شير مکيده است

منطق الطير عطار

سايلي گفتش که اي برده سبق
تو بچه از ماسبق بردي به حق