مختار نامه عطار

قصه چه کني دراز در غصه بسوز
در صنع نگه مي کن و از ذات مپرس

در عقل اصول شرع از جان بپذير
در شرع فروع از ره امکان بپذير

دل در پي راز عشق، دلمرده بماند
وان راز چنان که هست در پرده بماند

ور در بن بحر عشق در مي طلبي
غواصي را نفس نگه بايد داشت

در پوست هزار اژدها خفته تراست
چون مرگ در آيد همه بيدار شوند

بسيار در افشاند وليکن چو بديد
جز مهره نبود آنچه در مي پنداشت

در راه تو هر چه داشتم حاصل عمر
در باختم و هنوز بد باخته ام

دل در طلب وصال تو جان مي باخت
در کافري زلف تو ايمان مي باخت

هر روزم اگر هزار در بگشايند
من زانهمه همچو حلقه بر در مانده

چون همنفسي نيافتم در همه عمر
در غصه بسوختم دريغا چو مني!

هر انجمني، در انجمن مانده اند
دايم تو و من در تو و من مانده اند

ذرات زمين و آسمان در شب و روز
در جلوه گري خويشتن مانده اند

در عالم مرگ زندگاني دور است
در رنج جهان گنج معاني دور است

در پيش تو صد هزار پرده ست نهان
مشتاب که پرده پرده در خواهد خاست

چون راز تو در گفت نخواهد آمد
در قعر دلت به ار بپوشي، بنشين

چون برفکنند از همه چيزي سرپوش
چون ديگ در آيد همه عالم در جوش

در بعد، اگر رونده خواهي بودن
به زانکه به قرب در باستي اي دل

آن گنج که من در طلب آن گنجم
در دير طلسمات از آن مي رنجم

در خاکستر نشين و در خون مي گرد
گر ماتم روزگار خود خواهي داشت

اي پاي ز دست داده در پي نرسي
نظاره جام کن که در مي نرسي

تو هيچ نيي در که تواني پيوست
با تست بهم، چگونه در وي نرسي

زان پيش که در ششدره افتي، خود را،
در باز، که هر چه هست درباخته به

گر جيم جمال يافت در جان تو جاي
در ميم مراقبت نشين، کار اينست

چون در ره دين نيامدي در دستم
برخاستم و به کافري بنشستم

آنگاه اگر مخنثي در همه عمر
در سايه او نشست مردي برخاست