مختار نامه عطار

هر گاه که در پرده راز آيم من
در گرد دو کون پرده ساز آيم من

ماييم بدين پرده بيروني در
هر لحظه به صد گام دگرگوني در

اکنون به جهان به جامه خوني در
رفتيم به قعر بحر بي چوني در

در حلقه نيست هست چون زنجيري
در هم افتاده وانچه افتاده منم

آن مرغ عجب در آشيان کي گنجد
وان ماه زمين در آسمان کي گنجد

آن دانه که در دل زمين افکندند
گر شاخ زند در دو جهان کي گنجد

گر درگه ما بسته شود در ره عشق
در هر گامي هزار درگه داريم

در محو دلم ز خويشتن ماند باز
در توحيدم حجاب افتد آغاز

چندن که تو در خويش به عمري بروي
در بي خويشي به يک نفس ما برويم

در چشم تو صد هزار مهره ست، ولي
چون در نگري حقه تهي افتاده است

گر در هيچي مايه شادي و بقاست
ور در همه اي قاعده درد و بلاست

دلشاد مشو ز وصل اگر در طربي
دل تنگ مکن زهجر اگر در تعبي

تا چند به خود در نگري چنديني
در هستي خود رنج بري چنديني

از پس منشين يکدم و در پيش مباش
در بند رضاي نفس بد کيش مباش

چون مي نرسد به سرافرازي تو دست
سر در پايت به خواب در خواهم شد

عمري شب و روز در تفکر بوديم
سر گشته در آمديم و حيران رفتيم

سرگشته در اين دايره بي در و بام
ناآمده برقرار و نارفته به کام

گر جام جهان نماي مي جويي تو
در صندوقي نهاده در سينه تست

دل را که هزار باره در خون کشمش
وقت است که در خطه بيچون کشمش

چون ذره ناچيز بود در سايه
چون کودک يک روزه بود در خورشيد

در پرده کژ چند دوي از چپ و راست
در پرده دل نشين که راهت آنجاست

هر خاصيت که در دو عالم نقد است
در جوهر تو زان همه انموداري ست

امروز چنانکه جانت در جسم گم است
فردا جسم تو گم شود در جانت

هر روز، هزار ساله ره در خود رفت
تا در پس پرده خويش را باز شناخت

جانهاست در آن جهان بر انبار زده
تن هاست درين بر در و ديوار زده