خسرو نامه عطار

شه بيدار بوسي چند در وفت
بکام خود ميان کار در رفت

در آنشب سخت طوفاني خوش افتاد
که در هم گشت آب و آتش و باد

شکر گشته شرنگ و گل شده خار
نه در ده خلق و نه در دار ديار

جهان در فربهي و در گدازت
فراغت داد از آز و نيازت

نه دل در سينه و نه عقل برجاي
نه مقنع بر سرو نه کفش در پاي

کنون از حلقه بيرونم نهادي
شدي در خاک و در خونم نهادي

اگر در زندگي در خاک و افلاک
تواني گشت خاک، آنجا رسي پاک

سعيدي، گر تو در افلاک ماني
شقي باشي اگر در خاک ماني

تنت مرد و تو دل در خويش داري
نداري برگ وره در پيش داري

تو هم گردش بسي در پيش داري
چه ميگويم که هم در خويش داري

چرا در عالمي دل بسته داري
کز و غم در غمي پيوسته داري

چو در جان کندني اي مانده در دام
منه جان کندنت رازيستن نام

چو در دنيا نمي گنجي تو از خويش
چگونه در لحد گنجي بينديش

چه جويي در زر و نعمت رياست
که هر دو هست در عقبي نجاست

زبان در فشان تو مريزاد
بجز در از زبان تو مريزاد

چو ضد در ضد ببيني تو در آغاز
بداني قدر جسم خويشتن باز

اگر در عافيت اي مور در طاس
بشب آري تو قدر روز بشناس

درون خاک او شمعي بر افروز
که نه در شب فرو ميرد نه در روز

مختار نامه عطار

در راه تو، صد هزار عالم، گردي
در کوي تو، صد هزارآدم، خاکي

اي هشت بهشت، يک نثار در تو
وي هفت سپهر، پرده دار در تو

در هر دو جهان هر گل وصفت که شکفت
در وادي توحيد تو يک خاربن است

اي غير تو در همه جهان موئي نه
جز روي تو در همه جهان روئي نه

اسرار تو در حروف نتواند بود
واعداد تو در الوف نتواند بود

هم در بر خود خواندگان داري تو
هم از در خود راندگان داري تو

اي گم شده ديوانه و عاقل، در تو
سر رشته ذره ذره حاصل، در تو