167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
خسرو نامه عطار
ز خورشيد الهي در حجابي
که در پيشست راهي بي نهايت
شبه در معصيت چون شير کردم
بمهر تست ذريات آدم
نديدي منزلت ماه از منازل
نبي امي ازام الکتابست
که در صبحست همرنگي کوکب
حيا چون نبودش پيوسته پيشه
که آمد در نمازش پيش،استاد
فرو رفته بهم در دم گرفتست
بغواصي برون آري جواهر
ستاده مشتري را در برابر
بزهد خشک در کنجي نشستي
اشاراتست در شعر و معما
فروغ خويشتن اظهار کرده
که در هر روز نبضم مينمودند
بعشرت سبع دريا عشر جودم
دلم آيينه جمشيد گردد
سخن منظوم گويد جاودانه
نميداني وليکن بر تو آسانست
چوشهدش تربيت در خانه ميداد
سياهي در پلاس شب دميده
سرمه رهزنان در راه ديدند
وزو فرياد در صحرا فتاده
گرفته شيرخواري تنگ در بر
يکي ايوان فلک کردار ميديد
گلي ترديد پيش گلستاني
خصومت در همه عالم نبودي
بجاي مرگ بنشينم سرانجام
که بودندي غلامش پادشاهان
نگونساري بطاسي در فگنده
گهي دربند روم رويش افتاد
بزاده لعبت زرين جهاني
بتيزي چون لب تيغ سدابي
چراغي خواست وان خورشيد ميجست
چو ماهي بودمي بر روي خاکي
عروس روز در شبگير مانده
که گويم شيرپستانم حرامت
چه ميخواهي ازين سرگشته ايام
زمين بوسيده ماه آسمانش
در افتاده مؤذن از مناره
چراغ اسمان شب کور مانده
نهان چون خضر مرغ صبحگاهي
فتاده ماه در چاه زبيده
جهانرا کوه بر بالا فتاده
بپيغامي ازو دلداريي کن
سياهي در ميان نور مانده
بگيرد استخواني در گلويت
درين ميدان بزن گويي بشادي
بتنهايي ز نااهلان برسته