خسرو نامه عطار

بنفشه جلوه کرده پر طاوس
شکوفه در نثار و در زمين بوس

در آمد پاي کوبان بلبل مست
که گل در جلوه ميآيد بصددست

بخور افگنده در سرها بخاري
ز مشک افتاده در مجلس غباري

به باد صبح در تختي نهاده
چو آتش جمله در تختي فتاده

نواله داشت در بر نان زهر سوي
هريسه داشت در سرخوان زهر سوي

شه از ساقي گلرخ جام در خواست
زهر مطرب سماع عام در خواست

بسان دختري در پيش مادر
شده چون مصلحان در زير چادر

کسي کان پير را در بر گرفتي
خوشي آن پير زاري در گرفتي

منم امروز در ملک سخن شاه
بهر مويي نموده در سخن راه

ضميرم در جنان زيبا زند جوش
که حوران مينهندش در بناگوش

نه غايب مي در آيد در معاني
نه نقصان مي پذيرد اين رواني

درش در چشم ازان وسواس ميگشت
مژه در چشم او الماس ميگشت

چو در از چشم او پيدا هميشد
کنار او ز در درياهميشد

گهي از در چو باد صبح ميجست
گهي دل در کليد صبح ميبست

همه يکسر بدان در، در دويدند
ازان چون صبح بدمد ناپديدند

چو نزديک در هرمز رسيد او
در هرمز چو آهن بسته ديد او

بصد در، در بزد آن درزن خوار
درش نگشاد و لرزان گشت ديوار

بگفتش در مزن اي در زن سرد
مکوب اي آهنين دل آهن سرد

مگر کفشش ازو در اندرون گشت
بمن بگذاشت کفش از در برون جست

اگر روي مرا در آب ديدي
بشب هندوستان در خواب ديدي

چوني زاتش دلش در سينه ميسوخت
ز بي مهري گل در کينه ميسوخت

گهي سيمين برش در بر گرفتي
گهي خاک رهش در زر گرفتي

اگر روزي شود با چرخ در خشم
کند خشمش فلک را خاک در چشم

در آتش مانده ام از مشکل خويش
چو آتش ميکشم غم در دل خويش

وگر گويي بکس راز نهانم
شوي هم در زمان در خون جانم