خسرو نامه عطار

نشسته آن دو دلبر روي در روي
بزير چشم ديده موي در موي

چو دو کدبانو آيد در سرايي
نماند در سرا نور و نوايي

منم در کار تو حيران بمانده
ز عشقت در غريبستان بمانده

خرد در شست او سرمست مانده
مهش چون ماهي در شست مانده

دلش دردام گلرخ ساخت آرام
که سازد در جهان آرام در دام

منم در شيوه و در شيون تو
غلام هندوي چوبک زن تو

مبادا در رهت از گل غباري
که گل در چشم گل گردد چو خاري

چو باران تير در پرتاب انداخت
سپر در آبدان آب انداخت

را زاري در گل سيراب بستند
چو آتش در ميان آب جستند

ببايد رفت چون شب در شکستست
که پروين نيز در پستي نشستست

زمين در زير گرد زعفران شد
عروس آسمان در پرنيان شد

نه صبرش ماند نه آرام در دل
شکست آن کام دل ناکام در دل

ستوري بود در رفتن چو بادي
که در رفتن فلکرا مهره دادي

ترش ميجست تا در زندگانيش
بتلخي جان بر آمد در جوانيش

فراوان رنج در کار جهان برد
بآخر باز در دست جهان مرد

تو بودي مونسم در هر بلايي
تو بودي مشفقم در هر جفايي

که من در شبروي بسيار بودم
بسي در عهده اين کار بودم

شبي در تيرگي از حد گذشته
چو نيل و دوده در قطران سرشته

دزي بد خندقش در آب غرقه
شده در گرد آن دز آب حلقه

چو آن آزادگان آنجا رسيدند
ببستند آن در و سر در کشيدند

همي گفت اي سپهر هيچ در هيچ
زهي بند و طلسم پيچ در پيچ

کشيده سي چمن، در روضه او
فگنده گل، عرق در حوضه او

چو سروي ماه گلرخ سرفگنده
مهي در سر، سري در برفگنده

چو شد از مي گل لعلش در آتش
ز مي شد گفته يي نعلش در آتش

صباي تند در عالم دميده
جليل سبز گل، در هم دريده