خسرو نامه عطار

محالي در دماغ خويش کردي
مرا چون خونيان در پيش کردي

که دي در پيش شه گفتند بسيار
که در دانش نداري هيچکس يار

زماني شاه را از در براندي
زماني دايه را در بر بخواندي

و گردرياش ديدي در چنان درد
ازو برخاستي در يکزمان گرد

گهي چون بلبلي در دام مانده
گهي بر در گهي بر بام مانده

همه روز از غم دل در خروشم
چو بحري آتشين در تف و جوشم

بدان آتش که در وقت ندامت
بود در سينه صاحب سلامت

چو چشمش در رخ آن سبز خط ماند
چو حيراني به هرمز در غلط ماند

در آمد هرمز و از پاي بنشست
گرفتش چون طبيبان نبض در دست

ز هرمز دل چنان در بندش افتاد
که آتش در همه پيوندش افتاد

همه روز و همه شب در فغان بود
دلش در آروزي دلستان بود

چو در عقل و تميز از ما فزوني
چرا بايد در اين سودا زبوني

ترا در چادر و در موزه حالي
فرود آرد بدين ايوان عالي

چو طاس آتش گردون در افتاد
شفق از حلق شب چون خون در افتاد

بهرمز گفت بر خيز و برون آي
بچادر در شو و در موزه کن پاي

بآخر رفت و گشت آن شمع در راه
درآمد از در دزديده ناگاه

سرم بار دگر زير بغل گير
ز سر در باز پايم در وحل گير

شدي در بسط و در قبضم گرفتي
طبيبي کاين چنين نبضم گرفتي

چنان پيچيد گل برخود بصدرنگ
که در گهواره طفل و اسب در تنگ

چو سرگردان شدم چون چرخ گردان
ز سر در باز، در پايم مگردان

بآخر پاي را در موزه کرد او
زلعلش يک شکر در يوزه کرد او

بغارت در فگندي خان و مانم
کنون گردي ز سر در قصد جانم

شدم بيمار در تيمار اين زن
مرا رايي بزن در کار اين زن

سمنبر ماه را در خوشه ميديد
وزان خوشه دلي در گوشه ميديد

چو دو حقله زني بر در زماني
که گرزان نبودت زين در نماني