ديوان شاه نعمت الله ولي

ج: گنج و گنجينه عالمش خوانند
حافظ هر دو آدمش خوانند

گزيده غزليات شهريار

روي مسند حافظ شهريار بي مايه
تا کجا بيانجامد انحطاط ايراني

به آتشگاه حافظ رونق سوز و گداز ازماست
چراغ جاودانست اين و بي روغن نخواهد شد

ما را رسد مديحه حافظ که وصف گل
با بلبلان قافيه پرداز مي دهند

يک شعر عاقلي و دگر شعر عاشقي است
سعدي يکي سخنور و حافظ قلندر است

تو عشق پاکي و پيوند حسن جاودان داري
نه حسنت انتها دارد نه عشقت ابتدا حافظ

تا جهان باقي و آئين محبت باقي است
شعر حافظ همه جا ورد زبان خواهد بود

شهريار اين نه شعر حافظ بود
که به سرزد هواي شيرازت

سفر مپسند هرگز شهريار از مکتب حافظ
که سير معنوي اينجا و کنج خانقاه اينجا

صداي حافظ شيراز بشنوي که رسيد
به شهر شيفتگان شهريار شيدائي

شهريارا تو عجب خضر رهي چون حافظ
که من تشنه هم از چشمه حيوان گويم

کشکول شيخ بهايي

يارب بچه روي جانب کعبه رود؟
رندي که کليسيا از او دارد عار

يکدم بخود آي و ببين چه کسي؟
بچه بسته دلي، بکه هم نفسي

حافظ گرت زپند حکيمان ملالت است
کوته کنيم قصه که عمرت دراز باد

زخانقاه به ميخانه مي رود حافظ
مگر زمستي زهد و ريا به هوش آمد

رندي حافظ نه گناهي است صعب
با کرم پادشه جرم پوش

حافظ خام طمع شرمي از اين قصه بدار
کار ناکرده چه اميد عطا ميداري

ديوان صائب

ز جام حافظ شيراز مست گرديده است
کلام صائب ازان رو شراب شيرازست

صائب اين آن غزل حافظ شيرين سخن است
کلک ما نيز زباني و بياني دارد

صائب اين آن غزل حافظ شيرين سخن است
مطرب عشق عجب ساز و نوايي دارد

صائب اين آن غزل حافظ شيراز که گفت
ديگران هم بکنند آنچه مسيحا مي کرد

صائب اين آن غزل حافظ شيرين سخن است
که درين خيل، حصاري به سواري گيرند

صائب اين آن غزل حافظ شيراز که گفت
مژده اي دل که مسيحا نفسي مي آيد

کمال حافظ شيراز را ز صائب پرس
که قدر گوهر شهوار جوهري داند

جواب آن غزل حافظ است اين صائب
که مستحق کرامت گناهکارانند