خسرو نامه عطار

فتاده مي ميان رگ بتگ در
زمي خون کرده سرپي گم برگ در

فرس ميراند و مهمردش ز پي در
روان ميرفت چون آتش به ني در

نه در ششتر يکي ديبا بمانده
نه در اهواز يک زيبا بمانده

اگر در عشق چون گل سوز داريد
شبي در عشق گل با روز آريد

از آن ميداريم در درد و در پيچ
که دردي نيست از درد منت هيچ

تو در شادي و من در غم، روانيست
اگر اين خود رواست آخر وفانيست

چو شمعم جمله شب سوز در پيش
بسر باريم مرگ و روز در پيش

بوقت خواب هر شب بيتو اکنون
دلم در گردد آخر ليک در خون

چو عشقت در دلم خون در تگ آورد
از آن خون چشم من چندين رگ آورد

زبس خون کز توام در دل بماندست
دو پايم تا بسر در گل بماندست

منم دور از تو در صدرنج و خواري
بمانده در غريبستان بزاري

ازان چندين مرا در بند داري
که با من در وفا سوگند داري

مرا تا عشق تو در دل مقيمست
کنار من پر از در يتيمست

در افتاد از فراقت سوز در من
فروشد زارزويت روز برمن

منم دل در وفايت چشم بردر
وفايت در دلم چون چشم بر سر

از آن در خنجرت گردم نهان من
که بيتو با تو خواهم در ميان من

مرا در خط کشيد ايام بي تو
کنون در خط شوم ناکام بي تو

الا اي لؤلؤ پيوسته در درج
بشکل سي ستاره در يکي برج

چو ديدار ترا در چشم آرم
چو مردم آشنا در چشم دارم

کيم من در غريبستان اسيري
چو تو در يتيم و بي نظيري

چه گر چندانکه پيوندم بهم در
همي دور از تو ماندم من بغم در

نماندش صبر چنداني بغم در
که کس چشمي تواند زد بهم در

زبي آبي زبانش در دهان خشک
شده در زير گرد ره نهان مشک

در آن تاريک شب در کوهساران
قضا را گشت پيدا باد و باران

فلک درياي در درجوش انداخت
شب آن درها همه در گوش انداخت