خسرو نامه عطار

چو من در عشق دستي خوش نيفتد
که جز در سوخته آتش نيفتد

چو دل سر در ره پيوندش آورد
بمويي زلف گل در بندش آورد

زسر در جلوه ده نوع سخن را
که در رشک افگني چرخ کهن را

چو گل در پوست مي گنجيد با دوست
دلش چون گل نمي گنجيد در پوست

ز گل چون بلبلي در زاري آمد
ميان خاک در خونخواري آمد

فرا در آمده اقبالت از بام
زدستت رفته و تو مانده در دام

گره بر ابروي پرچين زد ازوي
قدم در خشم و دم در کين زد از وي

چو بيني در خرابي کار ناساز
در آبادي بنتوان گفت از ان باز

مشو در تاب از جسم چو مويم
مشو در خط زکين من چو رويم

چو در دام خود آوردي تمامم
دمي در دم برون آوراز دامم

نهاد القصه او را در شبانگاه
اساس وعده در خلوتگه ماه

بباغ آمد چو ماهي دايه در پس
بشکل آفتاب و سايه در پس

بکنج باغ در، خلوتگهي بود
که آن در خورد خورشيد و مهي بود

چو مويم پنبه شد در پنبه کردن
مرا پنبه مکن در دنبه خوردن

چو پنبه تا تو در اطلس رسيدي
چو کرم پيله پشمم در کشيدي

گل از سر چون صلاي ناز در داد
متاع عيش را آواز در داد

زده اسباب شادي دست در هم
بپاي افتاده دو سرمست در هم

بمهر من مکن زنهار آهنگ
که گل در غنچه بهتر لعل در سنگ

چو دل با توکند در کاسه دستي
چرا در کاسه گيري دست مستي

چو در کاري بخواهي کرد آرام
در اول کن که پيدا نيست انجام

چو دامن روي من در پاي ديده
وزين سر گشته دامن در کشيده

چو دل را در ميان خط کشيدي
خطي در دل کشيدي و رميدي

بگفت اين و شکر در تنگ آورد
ززلفش ماه در خرچنگ آورد

يکي سر در کنار آن نهاده
غمش سر در ميان جان نهاده

سپيده از پس بالا در آمد
در صبح از بن دريا برآمد