خسرو نامه عطار

چنان در عشق آن دلدار پيوست
که بگست از خود و در يار پيوست

اگر گويم سوي قصر آي از بام
ز صد در بيش گيري در ره آرام

چو شب در انتظار روز باشي
چو شمعي تا سحر در سوز باشي

مرا در گردنت حق بيشمارست
بگو در گردن من تاچه کارست

فسونگر گشت و در بيداد آمد
زدست دايه در فرياد آمد

از آن خط شد پري در من چه سازم
بدين سانم در آن خط عشق بازم

پري در شيشه آيدوين پريزاد
دلم در شيشه کرد و شيشه افتاد

بر سوايي خروشي در جهان بست
که هرگز آن نگويد در جهان مست

هوا در تف و در سوز او فگندت
چه بدبختي بدين روز او فگندت

چنان سوداش در دل محکم افتاد
که در سنگ آنچنان نقشي کم افتاد

چو صيدي مرده در شستم فتادي
چو پاي مور در دستم فتادي

دلش در آتش و تن مانده در آب
نه خوردش بود ازين انديشه نه خواب

خروس صبح در ويرانه مرده
دهل زنرا زنش در خانه مرده

همه شب صبحدم دم در کشيده
پلاسي را بعالم در کشيده

ستاره چار ميخ و ماه در بند
سپاه روز دور و راه در بند

دميده چشم اختر ميل در چشم
پلاس شب کشيده نيل در چشم

بر هرمز شو و چيزي در انداز
مگر کاين در شود بر دست تو باز

دو لب در بوسه دادن خسته داريد
بشکر مغز را در پسته داريد

الا اي دايه چنديني چه بودت
مگر در راه ديوي در ربودت

چرا آخر چنين در خون نشستي
ز خون ديده در جيحون نشستي

از اول در وفاميزد دلش جوش
در آخر گشت خشم آلود و خاموش

در اول دل ربود و برد هوشت
در آخر هم فرو گويد بگوشت

کنون کاري که بر جان من آمد
بسر در خون مرا در گردن آمد

مرا کي ديو شب همخوابه باشد
که در شب ديو در گرما به باشد

مرا در کار خود بر دام بستي
تو چون صياد در گوشه نشستي