خسرو نامه عطار

جهان ان طفلشان افکند در سر
که تا اين طفل را گيرند در بر

چو ديدندنش چنان بر در بمانده
مهي ماه نوش در بر بمانده

چو در باغ آن سمنبر گشت بيمار
بماند آن باغبان در رنج و تيمار

چو در پرده بت آفاق بودي
پس او در پرده عشاق بودي

چنان در بذله گفتن بي بدل شد
که آن بيمثل در گيتي مثل شد

چو تيرش از کمان يک نيم رفتي
سخن در موي يا در ميم رفتي

چنانش نيزه گردان بود در چنگ
کزو آتش شدي سيماب در سنگ

بسي در چشم مردم داشتي گوش
که سيمابش کند در چشمه نوش

ميان ميم بي نون حرف سين داشت
ولي در لعل سي در ثمين داشت

شه آن انديشه در دل همچو جان داشت
وليکن چرخ در پرده نه آن داشت

کتان غلغلي نو در بر گل
از و غلغل در افتاده ببلبل

خط چون طوطيش در سايه بيد
دو طاوس نر در عکس خورشيد

بمانده در عجب حالي مشوش
ز دست دل دلي در دست آتش

چگونه پرزند در خون و در گل
ميان راه مرغ نيم بسمل

اگر جانست بيش انديش در دست
و گر دل سيل خون در پيش کردست

همي شد از هواي خويش در خشم
همي گشت آه دردل اشک در چشم

گهي بر خط او در قال آيد
گهي بر خال او در حال آيد

شهي در حجره چارم بخفته
بمهري ماه را در بر گرفته

بخون گشته شبيخون در گذشته
ز شب يک نيمه افزون در گذشته

سيه پوشيده شب در ماتم او
شفق در خون نشسته از غم او

وطن ميديد و گوهر در وطن نه
چمن ميديد و گلرخ در چمن نه

چو لختي گرد ايوان گام زد او
قدم بر در ز در بر بام زد او

گل سيراب را در خون بديدند
دو چشم دل ز گل در خون کشيدند

بتان در نيم شب ماتم گرفتند
ز نرگس ماه در شبنم گرفتند

نگونسار آيد او در ديده خويش
ازين حوضم نگونساريست در پيش