خسرو نامه عطار

چو در بندد دري از خاک و خشتم
دري بگشاي در گور از بهشتم

خدا را در حقيقت اوست بنده
لباس اصطفا در بر فکنده

طوافت ميکند تا در وجودست
که او را در روش سعدالسعودست

در آمد پيک الهامي ز پيشانش
سخن گفت از زبان وحي در جانش

چو دين را مغز بودي در دماغش
بسي کردند روغن در چراغش

اگر در دل ز فاروقت غباريست
ترا در راه دين آشفته کاريست

دل پاکش چو جان پاک در باخت
بپاکي با کلام پاک در ساخت

چنين گفت او که در دين حق تعالي
مرادادست در علم آن کمالي

نمازش را چو خاتم در نگنجيد
بجز حق ذره يي هم در نگنجيد

چو در دريا فکند آن شست در راه
بشست افتاد از ماهيش تا ماه

چو داري عالم تحقيق در راه
ز عالم آفرين توفيق در خواه

چنين دريا ز در پيوسته پرباد
نثار هر دري صد دانه در باد

در اين شب اين رفيقم بود در بر
چو شمع از آتش دل دود برسر

خوشي در سلک کش در سخن را
بمعني نو کن اين جان کهن را

جهاني راز داري دي ميان آر
همه در لفظ کوش و در بيان آر

الا اي جوهر قدسي کجايي
نه در عرش و نه در کرسي کجايي

نه در کونين و نه در عالميني
که سرگردان بين الاصبعيني

خدا را نعت و توحيدي بگفتم
زهر در در حکمت نيز سفتم

که در هر نقطه صد معني نهانست
ولي در چشم صاحبدل عيانست

بحق چون شهريار بحرو بر بود
گهش در بحرو گه در بر سفر بود

رخي چون ماه داشت که دانه در
بمه در ننگرستي از تکبر

تو هم در طاس گردون سرنگوني
نميداني که سر در طاس خوني

چو زن را نوبت زادن در آمد
ز غنچه گل بافتادن در آمد

در آن صحراش يک گرگ آشنانه
ز صحرا در دلش جز تنگنانه

بستي سيمبر از بر بيفتاد
زبانش پيش در از در بيفتاد