اشتر نامه عطار

اين مکان و اين زمان چون باشدت
در برون و در درون چون باشدت

آب چون با گل شود در يک جهت
رنگ و بوي گل شود در معرفت

گاه در نزديکي سالک شده
ديده کوران در صفت ها لک شده

در گمان و در يقين افتاده پست
زير پايش پرده ها هم کرده پست

راز خود با عشق گفته در نهان
گشته معشوق حقيقي در نهان

اي بسا ره رو که اينجا باز ماند
در مقام عز هم در راز ماند

اي بسا قربت که در فرقت بماند
بعد از آن در سوي آن قربت بماند

اي بسا کثرت که در وحدت فتاد
ناگهان در قربت عزت فتاد

اي بسا شوکت که در رتبت شده
کام خود در کام جانها بستده

اي بسا کل گشت آنجا منتظر
شد ميان در آب و در گل مشتهر

پرده در آنجا عجايب مينمود
بود آنجا ليک در بود و نبود

نيست تحتي فوق آخر در که رفت
نيست پيدا هست باري در چه رفت

خسرو نامه عطار

جهانداري که پيدا و نهانست
نهان در جسم و پيدا در جهانست

زپنهانيش در باطن چوجان ساخت
ز پيداييش در ظاهر جهان ساخت

چو او را نيست جايي در سر و پاي
تواني يافت او را در همه جاي

زآبي در زمستان نقره انگيخت
زبادي در خزان زر بر زمين ريخت

چو هر شب در شبه گوهر نشاند
نگين روز را در زر نشاند

وجودي در زوال حد و غايت
فرو شد در وجود بي نهايت

چو بود او روز اول در فروغش
در آخر سوي او آمدر جوعش

در آخر جان و تن از هم جدا کرد
ترا در خاک ره چون توتيا کرد

کسي کو در غلط ماندست از آنست
که در بحر شک و تيه گمانست

وليکن هر که دارد کعبه در گاه
نگردد در ميان کعبه گمراه

نميآيد احد در ديده تو
احد آمد عدد در ديده تو

اگر احوال احد را در عدد نيست
غلط در ديده اوست از احد نيست

که تا من زان ندا در استقامت
شوم در خواب تا روز قيامت