اشتر نامه عطار

اي دريغا آتشت در بسترست
جاي تو در آتش و خاکسترست

عاشقان در آتش معني شدند
نه چو تو در آتش دعوي شدند

چونکه ابراهيم در آتش فتاد
در ميان آتش او بس خوش فتاد

هر که او در آتش مطلق شود
در زمان آواز از آنجا بشنود

ليک خود راکل کل در کل بيافت
گرچه در پرده بسي او ذل بيافت

آينه چون در درون پرده است
نور خود کلي در آن گم کرده است

زود در آئين خود در ساز شو
يک دمي با آينه همراز شو

آينه چون در گل و تاريک هست
لاجرم رخ را نه بيني در نشست

گر کسي در راه خواهد رفتن او
هم سخن در راه خواهد گفتن او

ايستاده در بر آن پرده او
دم بدم ميکرد در خود پرده او

روي پيرش بر مثل چون ماه بود
در درون پرده در آگاه بود

در چکيدي خون ز جوهر ناگهان
محو گشتي خون جوهر در زمان

پرده بر در وارهان اي پرده در
پرده از کارم برافکن بي خبر

شد زبانش لال از آن گفت سؤال
در تفکر مانده بود و در خيال

در نظر آنجا بماند او اي عجب
تن ضعيف و زار مانده در تعب

راه رو در حيرت آنجا گشت گم
خويش را در خويشتن ميکرد گم

پير در ساعت در آنجاگه بسوخت
اندر آن آتش بکلي برفروخت

نيست در هستم يقين اندر عيان
هم جهاني نه جهانم در جهان

در تو گم گشتم تويي اکنون مرا
در درون تو شدم بيرون مرا

در نهاني من عيان مي بينمت
در عياني جان جان مي بينمت

در وجود و در عدم کلي شدم
اين زمانه بي عدد کلي شدم

هيچ در دستم ولي در دست من
از فراق بيخودي هم مست من

هستم اسرافيل و صورم در دمست
افکننده صورتم در دم دمست

در وجودم از عدم دارم الم
در دلم دارم کرم اما عدم

چون نبودم من تو بودي در جهان
هم نبودي محدث و در جان نهان