ديوان سنايي

از براي چشم زخم بچه ديو لعين
عنبر اشهب مسوز و ورد خود ياسين مکن

بوده چو يوسف بچه و رفته باز
تا فلک از جذبه حبل المتين

بجز بچه مرگ بازت که خرد
ز مشتي سگ کاهل کاهداني

حافظ چون خاطري صافي چون جوهري
ساکن چون کوه و کان روشن چون آذري

حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

خالق و رازق زمين و زمان
حافظ و ناصر مکين و مکان

او ترا حافظ و تو خود غافل
اينت بي عقل ظالم و جاهل

استر آنرا که زن بود حامل
بد بود بچه نايدش حاصل

بچه بط اگر چه دينه بود
آب درياش تا به سينه بود

آن نمايد ره اين کند تدبير
اين شود حافظ آن کند تعبير

هر که را او گزيد هم بر جاي
شود از بيم گربه سگ بچه زاي

چون برافشاند زلف مشکين را
بچه دارد چنان دل و دين را

دور و نزديک بي من و با من
سطح آبست حافظ روغن

تيغ او خصم را عقيم کند
بچه خصم را يتيم کند

گر شره سوي جانش حمله برد
بچه را لقمه سازد و بخورد

شير گردون چو گربه دارد کيش
خورد از مهر خون بچه خويش

ديوان سيف فرغاني

حسن روي تو عجب تا بچه حد است که هست
جرم عشاق تو همچون حسنات ابرار

چون جهان سربسر آرايش از آن رو دارد
بچه آراسته شد روي جهان آرايش

عشق عنقاست وما بچه آن عنقاييم
ازپي نام ونشان رنگ بشر پوشيده

آن هما سايه چو مي ديد که ما مي باليم
بچه خويش همي داشت بپر پوشيده

چون بدانست که ما لايق پرواز شديم
گفت ما بچه نداريم دگر پوشيده

دل گواهي همي دهد که بتو
بچه خون جگر رسد دستم

ديوان شاه نعمت الله ولي

حافظ گنج اله صورت و معني تست
تا تو رعايت کني گنج نيابد خلل

هر توانگر که با سخا باشد
حافظ و ناصرش خدا باشد

او کرد نزول و ما ترقي کرديم
تحقيق چنين کجا تواند حافظ

از لوح وجود بخوان تو حافظ قرآن
وز لوح قدر باز بگيرش فرقان