ديوان رودکي

مادر مي را بکرد بايد قربان
بچه او را گرفت و کرد به زندان

بچه او را ازو گرفت نداني
تاش نکويي نخست و زو نکشي جان

جز که نباشد حلال دور بکردن
بچه کوچک ز شير مادر و پستان

آن گه شايد ز روي دين و ره داد
بچه به زندان تنگ و مادر قربان

چون بسپاري به حبس بچه او را
هفت شباروز خيره ماند و حيران

پادشا سيمرغ دريا را ببرد
خانه و بچه بدان تيتو سپرد

مواعظ سعدي

ملک صمديت را، چه سود و زيان دارد
گر حافظ قرآني، يا عابد اصنامي

شکر و حمد تو چون توانم گفت
حافظ في جمع حالات

بوستان سعدي

شتر بچه با مادر خويش گفت:
بس از رفتن، آخر زماني بخفت

يکي بچه گرگ مي پروريد
چو پروده شد خواجه برهم دريد

گلستان سعدي

بچه کار آيدت ز گل طبقي
از گلستان من ببر ورقي

دلقت بچه کار آيد و تسبيح و مرقع
خود را از عملهاي نکوهيده بري دار

مرغک از بيضه برون آيد و روزي طلبد
وآدمي بچه ندارد خبر از عقل و تميز

يکي را گفتند: عالم بي عمل بچه ماند؟ گفت: بزنبور بي عسل

ديوان سلمان ساوجي

دعاي شاه جهان واجب است و مي گويم
که باد حافظ و ناصر خداي ذوالمننش!

ملوک ملک و ملک داعي و مطيع ورهي
خداي عزوجل حافظ و نصير و معين

ديوان سنايي

من شناسم مر ترا کز هفتمين چرخ آمدم
بچه عشق ترا پرورده بر دوش و کنار

زان سگ بچه اي به کتف برگير
ناگاه به رسته درون شو

نيست بر درگاه سلطان هيچکس را دين درست
تا تو بر درگاه سلطاني زهي کافر بچه

يوسف مصري تويي کز عشق تو گرد جهان
هست صد يعقوب کنعاني زهي کافر بچه

با رخ چون چشمه خورشيد و زلف چون صليب
تازه کردي کيش نصراني زهي کافر بچه

خاک زايد گوهري کز گوهران برتر شود
بچه زايد آدمي کو خواجه عالم بود

آفتاب آمد و چون زهره به عشرت بنشست
پيش زهره بچه زهره سخن ماه کنيد

زين يکي ناصر عبادالله خلفي ترت و مرت
وز دگر حافظ بلادالله جهاني تار و مار

اين کار هر آينه نه بازيست
اين خور بچه گل کنند پنهان